ایرانیان جهان - مدتی پیش، ایرباس سه نسخه مفهومی را برای هواپیماهای تجاری بدون آلایندگی منتشر کرد – یکی از آنها هواپیمای با بدنه بال ترکیبی (BWB) است. با این حال، نیروی هوایی ایالات متحده فکر می کند که مفهوم BWB می تواند کاربردهای نظامی نیز داشته – و مزایای آن می تواند متحول کننده باشد. هواپیماهای بال ترکیبی تنها طرح ترابری نظامی انقلابی نیستند که در حال حاضر در حال توسعه هستند زیرا دارپا نیز در حال کار بر روی یک وسیله نقلیه اثر زمینی (اکرانوپلان) به نام لیبرتی لیفتر (Liberty Lifter) است که تفاوت بین یک کشتی و یک هواپیما را کمتر می کند.
هواپیمای با بدنه بال ترکیبی چیست؟ هواپیمای با بدنه بال ترکیبی، یک هواپیمای بال ثابت است که هیچ خط جداکننده مشخصی بین بدنه اصلی هواپیما و بالهای آن ندارد. بدنه و ساختار بال هواپیما به بهترین شکل با هم ترکیب شده اند (اگرچه با طراحی بال پرنده- که بدنه مشخصی ندارد – متفاوت است). مزیت اصلی این طرح کاهش محیط تر شده و اصطکاک مرتبط است.
«هواپیمای بدنه بال ترکیبی فرصت‌های متعددی را برای مقابله با چالش‌هایی که در درگیری‌های آینده با آن‌ها روبرو می‌شویم فراهم می‌کند. هواپیمای بدنه بال ترکیبی به نیروی هوایی ایالات متحده اجازه می‌دهد تا توانایی‌ها را برای افزایش کارایی، استقامت و ظرفیت برای ماموریت‌های آینده آموخته و به کار گیرد. هواپیمای ما به طور چشمگیری کارآیی آیرودینامیک را نسبت به طرح‌های سنتی لوله ای و بال که اساساً ناپایدار هستند و به سطوح دم بزرگ نیاز دارند و وزن و کشش بیشتری ایجاد می‌کنند، بهبود می بخشد.» – JetZero
مزایای طرح های بال ترکیبی:
افزایش لیفت (از بدنه هواپیما) اصطکاک کمتر (حداقل 30 درصد به ادعای نیروی هوایی) افزایش ظرفیت افزایش برد این طراحی، اصطکاک آیرودینامیکی را حداقل تا 30 درصد کاهش می دهد و لیفت بیشتری به هواپیما می بخشد. در بخش تجاری، خطوط هوایی مسافربری می توانند از طریق افزایش فضای کابین و بار در دسترس و در عین حال کاهش هزینه های سوخت، از این طرح بلوغ یافته بهره مند شوند. خطوط هوایی آلاسکا یکی از خطوط هوایی است که در توسعه بال های ترکیبی سرمایه گذاری می کند.
چگونه تلاش برای آلودگی صفر به سود نیروی هوایی خواهد بود؟ نیروی هوایی ایالات متحده به آلودگی صفر مطلق متعهد نشده است (اگرچه نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا متعهد شده است و نیروهای هوایی بیشتری به این رویه خواهند پیوست). نیروی هوایی ایالات متحده احتمالاً سطحی از فشار را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای احساس می کند (به عنوان مثال، نیروی هوایی در حال بررسی سیستم های زمین گرمایی تحت فشار زمین برای تامین انرژی پایگاه های هوایی است). نیروی هوایی ایالات متحده اهداف خود در رابطه با تاثیرات اقلیمی را مشخص کرده و از توسعه جت های تجاری با کاربردهای نظامی حمایت کرده است.

«کمی بیش از صد سال از زمانی که چند خلبان شجاع به آسمان رفتند و اولین قابلیت سوخت‌گیری هوایی را به اثبات رساندند، می‌گذرد،‌چیزی که دسترسی جهانی نیروی هوایی ما را گسترش می‌دهد. این اعلان نقطه عطف سرنوشت ساز دیگری برای نیروی هوایی در تلاش های ما برای حفظ مزیت اثربخشی نیروی هوایی در برابر هر رقبایی در آینده است.» – دکتر راوی چودری، دستیار وزیر نیروی هوایی در امور انرژی، تاسیسات و محیط زیست.
ایده این است که هواپیماهای با بدنه و بال ترکیبی می‌توانند نقشی در تحرک هوایی نسل بعدی برای سوخت‌گیری هوایی و مأموریت‌های لجستیکی داشته باشند. سوخت گیری و محدودیت برد دو تا از معضلات نیروی هوایی است. این معضلات لجستیک را تحت فشار قرار داده و توانایی آن را برای اعمال قدرت محدود می کند.
نیروی هوایی ایالات متحده مشتاق است ببیند چگونه می توان از طرح های ترکیبی بال برای هواپیماهای ترابری نظامی استفاده کرد. هواپیماهای ترابری نظامی حدود 60 درصد از مصرف سالانه سوخت جت نیروی هوایی را تشکیل می دهند.

«JetZero در حال توسعه یک جت بسیار کارآمد بدنه و بال ترکیبی با عملکرد بی سابقه است. نیروی هوایی ایالات متحده، ناسا و FAA برای ورود به خدمت تا سال 2030 همکاری می کنیم.» – JetZero
نسخه اولیه بال ترکیبی JetZero

صرفه جوی سوخت ادعایی 50 درصد به ادعای JetZero – بیش از 20 درصد به ادعای ایرباس موتورها موتور موجود CFM International LEAP یا موتورهای Pratt & Whitney PW1000G تاریخ اعطای قرارداد نیروی هوایی آگوست 2023 سرمایه گذاری قرارداد نیروی هوایی 235 میلیون دلار (رقم بیشتری از جانب سرمایه گذاران خصوصی) اولین پرواز در مقیاس کامل برنامه ریزی برای سه ماهه اول 2027 کاربرد ترابری نظامی/ سوختگیری هوایی JetZero مدعی است که طراحی جدید آن می‌تواند 50 درصد در مصرف سوخت صرفه‌جویی کند و می‌تواند تا سال 2030 وارد خدمت شود. این استارت‌آپ، بال ترکیبی خود را «بزرگترین جهش در طراحی هواپیماهای تجاری از ابتدای عصر جت» می‌نامد. علاوه بر این که می‌تواند با سوخت 100 درصد تجدید شونده هوانوردی (مانند اکثر هواپیماهای مدرن) کار کند، فضایی داخلی برای سوخت هیدروژن نیز خواهد داشت.
دفتر انرژی عملیاتی نیروی هوایی ایالات متحده قبلاً اعلام کرده بود که انتظار دارد آزمایشات اولیه پرواز در اوایل سال 2027 تکمیل شود.
+
آخرین اخبار ورزشی را در جامعه ورزشی آفتاب نو بخوانید.
عضو تلگرام آفتاب نو شدی؟ اگه نه تا دیر نشده کلیک کن آخرین اخبار ورزشی رو اونجا ببین