بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - فیلم های میشائیل هانکه را فقط می توان با کلماتی مانند «سیاه، بی رحم و بیمار» توصیف کرد. مضامین آثار او اغلب ساختارشکن و پیچیده است و هانکه معمولاً برای نشان دادن تاریکی ذاتی انسان و فقدان انسانیت در دنیای مدرن بر خشونت تکیه می کند. هانکه فیلمساز جسوری است که هرگز از آزمون و خطا نترسیده است، او می خواهد آستانه تحمل تماشاگر را بیازماید و فیلم هایش آینه ای هستند که در آن می توان رابطه انسان با تراژدی و شر را مشاهده کرد.
با این جزئیات شاید چندان عجیب نباشد که مایکل هانکه تنفر شدیدی از سینمای آمریکا داشته باشد.
هانکه در یکی از فیلم‌های قدیمی‌اش، ویدیوی بنی، داستان نوجوانی را روایت می‌کند که پس از تماشای فیلم‌های خشونت‌آمیز، چنان تحت تأثیر قرار می‌گیرد که دختربچه‌ای را به قتل می‌رساند و پس از ارتکاب جنایت هیچ دردی احساس نمی‌کند. نه از آن زمان، هانکه جهان بینی خودش را تعریف کرد، جایی که می خواست رابطه سمی جامعه و اعتیاد ما به رسانه ها و رنج و خشونتی که تحت عنوان «سرگرمی» به مخاطب ارائه می شود، نقد کند.
خط فکری او را می‌توان در فیلم «بازی‌های احمقانه» به وضوح دید، جایی که دو مرد خانواده‌ای آلمانی را زندانی می‌کنند و با آن‌ها بازی‌های بیمارگونه انجام می‌دهند. این فیلم را می توان متفاوت تفسیر کرد، حتی می توان آن را به خشونت و ناراحتی متهم کرد، اما هدف هانکه ترویج خشونت نیست بلکه انتقاد از آن است.
این کاری است که یورگوس لانتیموس، پیر پائولو پازولینی و لارس فون تریر انجام داده اند، آنها همچنین از تکنیک ارزش شوک برای انتقال ایده های خود به مخاطبان به شیوه ای موثر استفاده می کنند. مهم نیست که درباره Salvo یا 120 Days in Sodom چه احساسی دارید، هدف پازولی این بود که شما را با خاراندن روح بیننده و ارائه وحشتناک ترین تصاویر ممکن به فکر وادار کند. به همین ترتیب، سخنان هانکه با عناصر اضطراب زا آمیخته شده است.
نگاه سرد و بی احساس میشائیل هانکه برای این است که مخاطب متوجه شود او نیز درگیر فاجعه و حوادث تلخ دنیای کنونی است. همانقدر که نظام مقصر است، آدم این آتش را هم شعله ور می کند. ما اغلب با تماشای فیلم‌های هانکه احساس گناه می‌کنیم، گاهی از خودمان متعجب می‌شویم که عاشق چنین داستان بیمارگونه‌ای شده‌ایم. چگونه مرز بین تراژدی، حقیقت و سرگرمی را مشخص کنیم؟ هانکه همیشه سعی کرده این دغدغه اخلاقی را برجسته کند و این چیزی نیست که همه سینمادوستان به تماشای آن علاقه داشته باشند و با آن روبرو شوند.
سینمای آمریکا غالباً خطوط فکری و ایدئولوژی‌های متفاوتی را دنبال می‌کند، گاهی پیام‌هایی که فیلم‌های هالیوود می‌دهند هیچ ربطی به حقیقت ندارد و گاهی آن را سرپوش می‌گذارند. وقتی از هانکه در مورد تأثیر آثار آمریکایی بر فیلم‌هایش سؤال شد، او آن را امپریالیسم فرهنگی توصیف کرد و گفت: «از فیلم‌هایی که سعی می‌کنند من را احمق‌تر از خودم کنند متنفرم و تعدادشان زیاد است. اما باید اعتراف کنم که زیاد به سینما نمی روم. در دهه 60 و 70 تقریباً هر روز می رفتم، اما دیگر نه.”
در مقایسه با سینمای اروپا و آثار میشائیل هانکه، بازار فیلم آمریکا پدیده ای کاملا متفاوت است. در واقع، فیلم‌های آمریکایی در دهه‌های اخیر بسیار محتاطانه و حتی محافظه‌کار شده‌اند. بیشتر تهیه‌کنندگان دوست ندارند ریسک کنند، صحنه‌های خشونت‌آمیز را در فیلم‌هایشان بگنجانند، با روابط غیرعادی برخورد کنند یا حتی کارهایشان را به شیوه‌ای متفاوت به پایان برسانند.
ترس های آن قابل درک است، سن بالاتر به معنای مخاطب کمتر و در نتیجه فروش کمتر است. تکیه بر خشونت به معنای نقدهای منفی و بازخورد بد رسانه هاست که مثلاً برای فیلم «جوکر» در سال 2019 اتفاق افتاد. اما هانکه هرگز نمی خواهد در این چارچوب های محدود کار کند، او می خواهد زوایای تاریک بشریت را نشان دهد و اتفاقاً انگشت اتهام را به سمت خود صنعت سرگرمی بگیرید.
در حالی که اکثر فیلم های کلاسیک هالیوود دارای پایان های خوش و داستان های شیرین و رنگارنگ در دستور کار هستند، هانکه می خواهد توهین کند، توهین کند تا ما را شوکه کند، و این تعریف او از “فیلم خوب” است که در وهله اول قابل تامل است. باشد
البته همه هنرمندان فعال در صنعت هالیوود بر این خطوط از پیش تعیین شده تکیه نکرده اند، اما تعداد فیلمسازانی که سعی در خلق آثار خرابکارانه مانند هانکه دارند انگشت شمار است. فیلمسازان خلاقی مانند شان بیکر و کلی ریکارد برداشت خود را از رویای آمریکایی به نمایش گذاشته اند. در پروژه فلوریدا و وندی و لوسی، آنها ایده های نزدیک به هانکه را بررسی می کنند، حتی بیکر در پروژه فلوریدا ایده پایان هالیوود را از تمایل هالیوود به ممیزی، نادیده گرفتن واقعیت و پایان ها به چالش می کشد. خوب انتقاد می کند.
همانطور که در بالا اشاره شد، با توجه به محدودیت های موجود در اکران آثار سینمایی در آمریکا، دست و پا گیر بودن سیستم رتبه بندی فیلم (تحت نظارت MPA) و تلاش تهیه کنندگان برای فرار از حاشیه ها و جنجال ها، قابل درک است که چرا نویسنده اروپایی فیلمسازانی مانند مایکل هانکه نسبت به هالیوود بدبین هستند. با وجود این، حتی اگر سینمای آمریکا شرایط متفاوتی را تجربه می کرد، باز هم فیلمسازانی که به اندازه هانکه شجاع باشند، کم هستند و این نشان دهنده ارزش آثار اوست. البته همه تماشاگران سینما با دیدگاه هانکه موافق نیستند، ممکن است بسیاری همان پایان خوش هالیوود را ترجیح دهند، اما او به ما یادآوری می کند که واقعیت چیز دیگری است و دنیای واقعی اغلب مکانیسم متفاوتی دارد.
منبع: خبرآنلاین