بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - یادداشتی از حافظ ابراهیم پور؛ مدیرعامل کارخانجات آرد میلاد آذربایجان
این صنعت که به عنوان ستون فقرات زنجیره تأمین مواد غذایی کشور شناخته می‌شد، در بدترین وضعیت دهه اخیر خود قرار گرفته است. سؤال اصلی اینجاست: چرا مسئولان و متولیان صنعت ما، در برابر این بحران فراگیر سکوت کرده‌اند؟ آیا دلیل این سکوت یک مصلحت پنهان است یا ناتوانی در ارائه راهکارهای عملی و مؤثر برای نجات صنعت؟
خاموشی متولیان صنعت؛ مصلحت یا بی‌توجهی؟
در شرایط فعلی، خاموشی و بی‌تفاوتی سران انجمن‌های صنعت آرد جای بسی تعجب و تأمل دارد.
این خاموشی از روی کدام مصلحت صورت گرفته است؟ آیا مصلحتی بالاتر از حفظ و ادامه حیات این صنعت وجود دارد؟ آیا نباید برای رفع مشکلات و نجات این صنعت از بحران فعلی تلاشی جدی به کار بست؟ به نظر می‌رسد که ما با چالش‌های پیچیده‌ای روبه‌رو هستیم؛ چالش‌هایی که اگر به سرعت و با تصمیمات قاطعانه به آنها رسیدگی نشود، تبعات جبران‌ناپذیری برای صنعت آرد و به دنبال آن امنیت غذایی کشور به همراه خواهد داشت.
کاش صنعت آرد ایران به جای داشتن ده‌ها ناپدری که هر یک تنها به منافع کوتاه‌مدت خود فکر می‌کنند،یک پدر واقعی داشت. پدری که با تمام وجود از این صنعت محافظت کرده و برای بقای آن از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کرد. در شرایط فعلی، نگاه به صنعت آرد باید نگاه به یک خانواده باشد؛ جایی که همه اعضا برای حفظ و پیشرفت آن همکاری کنند، نه اینکه با بی‌توجهی و سکوت به نابودی آن کمک کنند.
چالش‌های اقتصادی؛ آینده مبهم صنعت آرد
یکی از مسائل کلیدی که این صنعت را تحت فشار شدید قرار داده، ناتوانی در تطابق با وضعیت اقتصادی کنونی است. سوالی که باید پرسیده شود این است: کدام مقام و مسئول دولتی می‌تواند با حقوق و درآمد چند سال پیش خود، زندگی امروز خود را مدیریت کند؟ چطور انتظار داریم که صنعت آرد با این تورم فزاینده، بدون حمایت‌های مالی و اقتصادی لازم، همچنان به کار خود ادامه دهد؟ وضعیت تورم و افزایش هزینه‌های تولید به نقطه‌ای رسیده که بسیاری از کارخانه‌های آرد قادر به ادامه فعالیت خود نیستند.
اگر روند فعلی ادامه پیدا کند و دولت و مسئولان مربوطه همچنان به مشکلات این صنعت بی‌توجهی نشان دهند، طی سال‌های آینده، صنعت آرد ایران به یکی از مستهلک‌ترین و از کار افتاده‌ترین صنایع در منطقه تبدیل خواهد شد. این آینده تاریک، نه تنها تولید داخلی را کاهش می‌دهد، بلکه باعث افزایش وابستگی به واردات و به تبع آن، افزایش قیمت نان و مواد غذایی می‌شود؛ مسأله‌ای که تأثیر مستقیم بر معیشت مردم خواهد داشت.
فداکاری آسیابانان؛یارانه‌ای که از جیب صنعت آرد پرداخت می‌شود
حقیقت تلخی که باید با صدای بلند اعلام کرد این است که یارانه اصلی در صنعت نان کشور را آسیابانان پرداخت می‌کنند، نه دولت. این کارخانه‌داران که در شرایط اقتصادی دشوار کنونی به فعالیت خود ادامه می‌دهند، با فداکاری و ایثار خود چرخه تولید را حفظ کرده‌اند. با این حال، دیگر رمقی در جان اقتصادی این صنعت باقی نمانده است. هزینه‌های تولید، فشارهای اقتصادی و نبود حمایت‌های لازم، کارخانه‌داران را به مرز ورشکستگی رسانده است.
در حالی که همگان انتظار دارند که دولت به حمایت از صنایع کلیدی مانند آردسازی بپردازد، اینیارانه‌ها که باید توسط دولت پرداخت شود، از جیب آسیابانان و تولیدکنندگان آرد تأمین می‌شود. فداکاری و ایثار این فعالان صنعتیبا هیچ صنعتی قابل مقایسه نیست. اما دیگر رمقی در جان اقتصادی این صنعت باقی نمانده است. آردسازان کشور به مرز بحران رسیده‌اند و اگر اقدامی فوری و عاجل جهت جبران این وضعیت صورت نگیرد، تاوان ورشکستگی این صنعت به طور مستقیم سلامت و بهداشت مردم ایران را نشانه خواهد گرفت.
تاریخ درس عبرت؛ تأخیریعنی شکست
بدیهی است که تاریخ بارها نشان داده است که هر گونه تأخیر در انجام اقدامات حیاتی برای احیای این صنعت، همچون نوشداروی بعد از مرگ سهراب، هیچ تأثیری در نجات این صنعت استراتژیک نخواهد داشت. امروز باید با تدابیر و تصمیمات هوشمندانه و فوری، آینده این صنعت را از بحران نجات داد و شرایط را برای ادامه حیات آن فراهم کرد. امروز ما در نقطه‌ای قرار داریم که هرگونه کوتاهی و تعلل در تصمیم‌گیری، به منزله پذیرش سقوط این صنعت است.
با اتخاذ تصمیمات هوشمندانه، فوری و دقیق، می‌توانیم صنعت آرد ایران را از این بحران نجات دهیم. اکنون، مسئولیت سنگینی بر دوش مسئولان و متولیان این صنعت قرار دارد و تاریخ قضاوت خواهد کرد که آیا توانستند در لحظه حیاتی، نجات‌بخش باشند یا خیر