بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - به گزارش اقتصادنیوز، فارین پالیسی با انتشار یادداشتی مدعی شد که فرضیه بدتر شدن روابط تجاری ایالات متحده و هند در دوره دوم ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، نادرست است. شواهد نشان می‌دهد که دو کشور در واقع فرصت بزرگی برای گسترش تجارت و مسیری واقع‌بینانه برای تعاملات تجاری دارند.
فارین پالیسی در این یادداشت به فرصت‌ها و چالش‌های تعاملات تجاری هند و آمریکا پرداخته و اقتصادنیوز آن را در دو بخش ترجمه کرده که بخش نخست در ادامه آمده است.
فرصت برای سازش میان دهلی‌نو و واشنگتن به ادعای این نشریه، اگرچه روابط اقتصادی ایالات متحده و هند در قرن بیست و یکم به طور پیوسته رشد کرده است، این همکاری در مقایسه با پیشرفت‌های خارق‌العاده در سایر جنبه‌های روابط دوجانبه، ضعیف‌تر عمل کرده است. در طول سال‌ها، ایالات متحده کسری تجاری فزاینده‌ای در کالاها و خدماتش از طریق هند جبران کرده است؛ هزینه‌ای که در سال 2022 به بیش از 45 میلیارد دلار رسید.
موانع تجاری هند باعث شد ترامپ این کشور را «پادشاه تعرفه‌ها» بداند. در واقع، نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند، از تعرفه‌های بالا برای حفاظت از صنایع داخلی، جذب سرمایه‌گذاری خارجی و ترویج سیاست «ساخت هند» خود استفاده کرده است.
در حالی که ترامپ به اعمال تعرفه‌ها علاقه دارد، تردید در میان کارشناسان ایالات متحده و هند درباره چشم‌انداز تجارت دوجانبه افزایش یافته است. ترامپ وعده داده که تعرفه 10 تا 20 درصدی را بر تمام کالاهای وارداتی اعمال کند و گروهی از کشورها - از جمله هند - را با تعرفه‌های بالاتر هدف قرار دهد.
اگر او به این تعهد پایبند بماند، ممکن است برخی کشورها با تعرفه‌های تلافی‌جویانه پاسخ دهند. این شرایط این سوال را ایجاد می‌کند که آیا ایالات متحده و هند می‌توانند در دولت دوم ترامپ بر سر یک توافق تجاری اساسی مذاکره کنند - توافقی که پیش از این هرگز انجام نداده‌اند.
به نوشته فارین پالیسی، با این حال، دلایلی برای خوش‌بینی وجود دارد. ترامپ علاقه زیادی به انجام توافق دارد و مایل است اقتصاد ایالات متحده را بهبود بخشد. تعرفه‌های او ممکن است به‌عنوان اهرمی برای باز کردن بازارهای خارجی به روی شرکت‌های آمریکایی طراحی شود و در نتیجه، مشاغل مرتبط با صادرات در ایالات متحده را احیا کند و کسری تجاری دوجانبه را کاهش دهد.
در مقابل، مودی یک متفکر استراتژیک است که بر رشد اقتصادی هند و گسترش نقش این کشور در جهان متمرکز است. ایالات متحده و هند هر دو می‌خواهند نفوذ اقتصادی خود را در منطقه هند و اقیانوس آرام افزایش دهند و برتری اقتصادی چین را کاهش دهند. در نتیجه، انگیزه‌هایی برای این دو رهبر جهت دستیابی به یک توافق بزرگ وجود دارد.
چرا دولت اول ترامپ نتوانست با هند به توافقی بزرگ دست یابد؟ با گذشت زمان، داد و ستدهای تجاری مورد انتظار از سوی هر دو طرف تحقق نیافت و دو کشور حتی نتوانستند درباره یک توافق تجاری کوچک‌تر نیز مذاکره کنند. این در حالی بود که توافق تجاری موسوم به «سیستم ترجیحات عمومی» (GSP) در کنگره ایالات متحده به هند امکان می‌داد از تعرفه‌های صدها محصول وارداتی معاف شود، به شرط آنکه این کشور دسترسی کافی به بازار را برای محصولات آمریکایی فراهم کند.
مذاکرات درباره این سیستم در سال 2017 آغاز شد، زمانی که صنایع پزشکی و لبنی ایالات متحده نسبت به محدودیت‌های اعمال‌شده توسط هند بر دسترسی به بازار شکایت کردند. نماینده تجاری آمریکا سپس این موضوع را بررسی کرد و تلاش نمود تا محصولات بیشتری، از جمله ابزارهای فناوری اطلاعات، را مشمول این توافق کند. با این حال، مذاکرات تا اوایل 2019 ادامه یافت اما در نهایت به نتیجه نرسید و نماینده تجاری ایالات متحده چاره‌ای جز پایان دادن به مزایای ترجیحات عمومی هند در مارس 2019 نداشت.
پس از این اقدام، مذاکرات برای دستیابی به یک توافق تجاری کوچک‌تر ادامه یافت تا شاید این برنامه برای هند احیا شود. زمانی که ترامپ در فوریه 2020 به هند سفر کرد، مقامات هندی سرانجام اعلام کردند که ممکن است مایل به انعقاد چنین توافقی باشند. اما در آن زمان، ترامپ که در آخرین سال دوره اول ریاست‌جمهوری خود بود، بر انعقاد یک توافق بزرگ‌تر تأکید داشت.
از آن زمان، دو کشور بر روی اصلاحات جزئی در حوزه تجارت تمرکز کرده‌اند، هرچند ارزش تجارت دوجانبه افزایش یافته و روابط کلی آنها عمیق‌تر شده است. در دوران ریاست‌جمهوری جو بایدن، ایالات متحده تمایلی به ارائه دسترسی بیشتر به بازار برای هیچ کشوری نداشت و به انعقاد توافق‌نامه تجاری جدید متعهد نشد. در مقابل، دولت بایدن به دنبال ایجاد مدل جدیدی برای مذاکرات تجاری بود که به نگرانی‌های مربوط به کارگران آمریکایی و قوانین اقتصادی قرن بیست و یکم پاسخ دهد.
در این چارچوب، ایالات متحده در اوایل دولت بایدن، علاقه هند به بررسی توافق‌نامه تجارت آزاد دوجانبه را رد کرد. همچنین، دولت مودی از مشارکت در یکی از چهار ستون «چارچوب اقتصادی هند و اقیانوسیه برای رفاه» (IPEF) که توسط بایدن پیشنهاد شده بود، خودداری کرد. این چارچوب شامل تعهدات غیرالزام‌آور میان 14 کشور در حوزه‌هایی چون زنجیره تأمین، انرژی پاک، مالیات و تجارت بود. هند در مذاکرات مربوط به سه حوزه نخست شرکت کرد اما از ورود به ستون تجاری این چارچوب خودداری کرد.
از همین رو، هند در سال‌های اخیر قراردادهای تجارت آزاد هدفمندی را با کشورهای دیگری از جمله استرالیا، امارات متحده عربی و کشورهای عضو «اتحادیه تجارت آزاد اروپا» (EFTA) شامل ایسلند، لیختن‌اشتاین، نروژ و سوئیس منعقد کرده است. با این حال، هند تاکنون موفق به دستیابی به مزایای تجارت ترجیحی با ایالات متحده، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین شریک اقتصادی خود، نشده است. دولت بایدن برخی اختلافات تجاری باقی‌مانده در سازمان تجارت جهانی (WTO) را با هند حل‌وفصل کرد، اما ایده یک توافق تجاری بزرگ‌تر میان دو کشور هرگز مطرح نشد.
ترامپ و مودی از خط پایان عبور می‌کنند؟ ترامپ و مودی باید جاه‌طلب باشند و به دنبال مذاکره درباره ترتیبات تجاری و اقتصادی مهم باشند. دولت جدید ترامپ بر کاهش موانع تجاری هند در بخش‌های مختلف، از جمله بخش‌های پزشکی، کشاورزی و فناوری اطلاعات تمرکز خواهد کرد. هند نیز، اگر کنگره این برنامه را که در پایان سال 2020 منقضی شده، مجدداً احیا کند، می‌خواهد رشد مداوم در تجارت دوجانبه کالا و خدمات را تضمین کرده و مزایای ترجیحات را بازگرداند.
زمانی که تعرفه‌های ترامپ (و تعرفه‌های تلافی‌جویانه احتمالی) اجرایی شوند، ایالات متحده و هند باید این متغیر را بهانه‌ای برای آغاز گفتگوهای تجاری و اقتصادی بدانند. هم رهبران و هم مشاوران آنها باید منطق آرزوی انعقاد یک معامله بزرگ‌تر را ببینند.
به هر حال، ترامپ و مودی به دنبال ابتکارات بلندپایه هستند و معاملات دوجانبه را به معاملات چندجانبه ترجیح می‌دهند. به طور خلاصه، هیچ یک از رهبران از بزرگ‌اندیشی متنفر نیستند. ترامپ در دوره اول ریاست جمهوری خود نشان داد که مایل به امضای قراردادهای تجاری است، همان‌طور که با کانادا، اتحادیه اروپا، ژاپن و مکزیک توافق‌هایی انجام داد - و حتی در مرحله اولیه با چین در این مسیر گام برداشت، اگرچه اهدافش محقق نشد. مذاکره درباره توافق‌نامه مرتبط با ترجیحات با هند یکی از معدود اولویت‌های تجاری است که ترامپ نتوانست از خط پایان عبور کند.
برخی از ابتکارات مودی نیز جسورانه بوده است، مانند سفر او به پاکستان در اوایل دوره اول ریاست جمهوری‌اش. علاوه بر این، دستور کار مذاکرات تجاری مودی با سایر کشورها برای هند بی‌سابقه است.
فضای سیاسی کنونی در واشنگتن و دهلی نو، از جمله تمرکز بر ارتقای تولید داخلی، تقریباً به طور قطع از مذاکره یک توافق‌نامه تجارت آزاد کامل حمایت نمی‌کند. با این حال، توافق تجاری ایالات متحده و ژاپن (USJTA) که در دوره اول دولت ترامپ در سال 2019 مورد مذاکره قرار گرفت، می‌تواند یک مدل قانع‌کننده ارائه دهد. توافق تجاری فوق یک توافق‌نامه تجارت آزاد نیست، اما برخی از ویژگی‌های کلیدی آن را دارد، به ویژه شامل کاهش تعرفه‌ها در چندین بخش از هر دو طرف می‌شود.
به طور معمول، هرگونه ترتیبات تعرفه‌ای ترجیحی، الزام سازمان تجارت جهانی مبنی بر اینکه تجارت بین اعضا باید بر اساس "محبوب‌ترین کشور" انجام شود، نقض می‌کند، مگر اینکه این ترتیبات به عنوان توافق‌نامه‌های تجارت آزاد در مقیاس بزرگ تدوین شوند. با این حال، چنین معاملاتی می‌تواند دست و پاگیر و برای مذاکره دشوار باشد.
اولاً، قوانین سازمان تجارت جهانی ایجاب می‌کند که موافقت‌نامه‌های تجارت آزاد «عملاً تمام تجارت» را پوشش دهد، که می‌تواند برای شرکای تجاری حساس‌ترین بخش‌های خود را از کاهش تعرفه‌ها حذف کند. دوم، مذاکره‌کنندگان ایالات متحده قبل از اینکه بتوانند توافق‌نامه تجارت آزاد را برای رأی‌گیری بالا یا پایین توسط هر دو مجلس ارائه کنند، از اختیارات مذاکره تجاری ویژه‌ای از کنگره برخوردار هستند.
این بدان معنی است که نمی‌توان اصلاحاتی را اعمال کرد که قبلاً با یک شریک تجاری توسط قوه مجریه در بابش مذاکره شده است. رای کنگره در مورد توافق‌نامه‌های تجارت آزاد به ندرت به شکلی ساده انجام می‌شود. علاوه بر این، استفاده از اختیارات مذاکره تجاری از کنگره تنها راه عملی برای به‌دست‌آوردن موافقت قانون‌گذار برای یک توافق تجاری جامع است - اما این اختیار در سال 2020 منقضی شده است.
شروط توافق بزرگ در حالی که توافق تجاری آمریکا و ژاپن شامل امتیازات تعرفه‌ای برای هر دو طرف بود، دولت نخست ترامپ ترجیح داد این توافق را برای تصویب کنگره ارائه نکند یا به سازمان تجارت جهانی اطلاع ندهد. در آن زمان، این موضوع نگرانی‌هایی را در میان قانون‌گذاران ایجاد کرد که این امر پایانی بر نظارت کنگره است و سؤالاتی در مورد اینکه آیا توافق میان واشنگتن و توکیو قوانین سازمان تجارت جهانی را نقض می‌کند یا خیر وجود داشت.
با این وجود، این توافق دوام آورده و از برخی جهات، مؤلفه اقتصادی مشارکت راهبردی گسترده‌تر ایالات متحده و ژاپن را تقویت کرده است. حتی شامل یک توافق جانبی پیشگامانه در مورد تجارت دیجیتال است که نشان می‌دهد تقریباً همه بخش‌ها به تبادل دیجیتال اطلاعات و تراکنش‌های دیجیتالی متکی هستند.
معامله ایالات متحده و هند قطعاً می‌تواند از مدل توافق تجاری ایالات متحده و ژاپن پیروی کند. نقطه شروع طبیعی، پرداختن به بیشتر مسائلی است که طرفین در دوره نخست ریاست ترامپ، زمانی که به توافق نزدیک شده بودند، روی میز گذاشتند.
چنین توافقی در حال حاضر مستلزم کاهش قابل‌توجه تعرفه‌ها توسط دهلی نو است زیرا نرخ تعرفه‌های بسیار بالاتری نسبت به واشنگتن دارد. ترامپ به درجاتی از عمل متقابل اعتقاد دارد. اما آزادسازی بازار روابط اقتصادی هند با ایالات متحده را مستحکم می‌کند و چشم‌انداز آن را برای تبدیل شدن به یک مرکز زنجیره تأمین افزایش می‌دهد.
برای آنکه کاهش تعرفه‌ها خوشایندتر باشند، ترامپ و مودی می‌توانند افق‌های خود را به حوزه‌هایی گسترش دهند که پتانسیل رشد را برای هر دو کشور فراهم نماید. ایالات متحده سابقه طولانی در مذاکره در زمینه‌های جدید در توافقات تجاری خود دارد. این موارد در ابتدا شامل مقررات مربوط به کار و محیط زیست می‌شد، اما موافقت‌نامه‌های تجاری به‌طور فزاینده‌ای مستحکم شده‌اند – که شامل ظرفیت‌سازی تجاری، شرکت‌های دولتی، و شیوه‌های نظارتی خوب و غیره می‌شود.
عناصر مهم و اغلب مکمل روابط اقتصادی ایالات متحده و هند وجود دارد که می‌تواند منافعی را در یک توافق دوجانبه بزرگ فراهم کند. به عنوان مثال، ایالات متحده بزرگ‌ترین شریک تجاری هند است، تا حدی به دلیل خدمات هندی قابل توجهی که به شرکت‌های آمریکایی ارائه می‌شود که نیازهای توسعه فناوری اطلاعات و پردازش داده خود را برون‌سپاری می‌کنند. در طول همه‌گیری کووید 19، شرکت‌های هندی در حفظ عملیات پشتیبانی در بسیاری از جنبه‌های بخش مالی و پزشکی ایالات متحده نقش مهمی داشتند.