بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
مهدی بیک اوغلی| محمد صادق جوادی حصار، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در گفت‌وگو با «اعتماد» درباره دورنمای مذاکرات دوجانبه ایران و امریکا می‌گوید: «در مورد اینکه مذاکره مستقیم است یا غیر مستقیم به نظر لازم نیست حساسیتی نشان داده شود. اصرار بر این مساله هم به نظرم فاقد موضوعیت است. بحث مهم این است که ایران و امریکا برای نخستین‌بار بدون حضور 4یا 5کشور دیگر در حال گفت‌وگو هستند. همگان می‌دانند که معادله اصلی میان ایران و امریکاست. اروپایی‌ها به محض اینکه مشکلات ایران و امریکا حل و فصل شود، سر و دست می‌شکنند تا با ایران ارتباط داشته باشند. در واقع، موانع امریکایی که برداشته شود، جهان با ایران ارتباط می‌گیرد. اختلاف اصلی بین ایران و امریکاست.»
جوادی‌حصار با اشاره به اینکه یکی از تفاوت‌های جدی این مذاکرات نسبت به تجربیات قبلی این است که این‌بار مستقیم بین ایران و امریکا گفت‌وگو شکل می‌گیرد، می‌گوید: «منظورم از مذاکرات مستقیم این است که ضلع سومی در این دور از مذاکرات حضور ندارد. این بحث نسبت به گفت‌وگوهای برجامی و ادوار قبلی، بسیار مهم است. این شکل از گفت‌وگوها، زمان را بسیار کوتاه می‌کند، چرا که تمایلات، گرایش‌ها و مطالبات ثانویه و سوم و چهارمی وجود ندارد. ایران حرفی می‌زند و امریکا بله یا نه می‌گوید و هر کدام هم استدلال خاص خود را مطرح می‌کنند. حرف‌ها کوتاه‌تر، سلیس‌تر و معقول‌تر منتقل می‌شود. تصور من این است که پس از چند جلسه مذاکرات غیر مستقیم، گفت‌وگوها بنا به ضرورت صریح‌تر و رو در رو می‌شود.»
او یادآور می‌شود: «نه ایرانی‌ها و نه امریکایی‌ها نباید خوفی از گفت‌وگوهای مستقیم و رو در رو داشته باشند. ایرانی‌ها در گفت‌وگوهای برجامی که باز هم امریکا نقش اصلی را در آن داشت، با وزیر خارجه امریکا کاملا رو در رو حرف زدند، قدم زدند و صحبت کردند و نتیجه هم همانی شد که از نظر ما به نفع ملت ایران بود و از منظر امریکایی‌ها، ترامپ گفت، سر امریکا کلاه رفته است. امروز اما اقتضای شرایط، وضعیت کشور، امکانات، رفاه مردم و... حاکی از آن است که باید در روش‌های قبلی تجدید نظر کنیم. وقتی همه می‌دانیم، مشکل اصلی ما امریکاست، می‌توانیم با روش‌های منطقی، مستدل و معقول و همراه با پافشاری بر سر منافع داد و ستد منطقی و عقلانی کنیم. مذاکره برای مذاکره بی‌فایده است.»
این تحلیلگر با اشاره به زمینه‌های مذاکره با امریکا می‌گوید: «وقتی قصد داد و ستد با کسی را داریم، عهدی می‌بندیم که کالایی را بدهیم و کالایی را بگیریم. محتوای این داد و ستد می‌تواند اقتصاد باشد، سیاست باشد، تعهدات فی‌مابین و... است. اگر این اتفاق با صبر و متانت و حوصله انجام گیرد که خوشبختانه تیم مذاکره‌کننده ایرانی از تجربه کافی در این زمینه برخوردار است، نتایج خوبی حاصل می‌شود. ایران خوف اینکه به ما بگویند، نباید بمب اتم داشته باشید را ندارد چون در دکترین ایران یک چنین موضوعی مطرح نبوده است. اگر بخواهند به ما بگویند در حوزه دفاعی باید مسلوب‌الید شوید، تیم مذاکره‌کننده ایرانی می‌گویند، خیر ما این مطالبات غیر معقول را نمی‌پذیریم. اگر بگویند برد موشک‌های خود را از 4هزار کیلومتر به هزار کیلومتر برسانید، باز هم پاسخ ما منفی است. اینها مواردی است که باید پای میز مذاکره طرح شوند.»
او می‌گوید: «ممکن است امریکا این تضمین را به ایران بدهد که ایران از جانب امریکا و متحد امریکا یعنی اسراییل مورد تهدید و هجمه قرار نمی‌گیرد، اگر یک چنین تضمینی داده شود می‌توان درباره برخی موارد صحبت کرد. اینها بحث‌هایی است که پای میز مذاکره و به شرط تامین امنیت روانی درباره آنها باید صحبت کرد. اینگونه هم نیست که امریکا هرچه ما گفتیم، بپذیرد. باید بدانیم امریکا از موضع قدرت هم صحبت می‌کند. اما ایرانی‌ها هم می‌گویند که ما هم 8سال جنگ ایران و عراق را با حمایت همه دنیا از جمله امریکا از عراق تحمل کرده‌ایم. ضمن اینکه بخش مهمی از تجربیات امروز را آن روز نداشتیم و امکانات امروز را هم در آن ایام نداشتیم.»
جوادی حصار در پایان می‌گوید: «نمی‌توان انکار کرد که ایران و امریکا پرونده‌های مشترکی را هم پشت سر گذاشته‌اند. ایران بر سر مساله عراق و افغانستان و... با امریکا گفت‌وگو کرد و به توافق رسید. در برخی موارد هم ایران شاهد بدعهدی طرف مقابل بوده است. اساسا باید دید کدامیک از طرف‌های مذاکراتی ایران چه قبل و چه پس از انقلاب به‌طور کامل و صد درصد به عهد و پیمانشان متعهد بوده‌اند. ما که نباید از مخالف و دشمن خود توقع داشته باشیم که برایمان نوشابه باز کند. ترامپ همه تلاش خود را می‌کند تا به افکار عمومی این پیام را ارسال کند که فقط من توانستم با ایران به توافق برسم! اما اگر امنیت و آرامش عمومی مردم ایران تامین می‌شود، اشکال ندارد ترامپ هم این نصیب را ببرد.»
بازار