چاپ

ایرانیان جهان - طرفداری | انتخابات ریاست جمهوری سال 2024 ایالات متحده آمریکا، در حال حاضر تمام توجهات را به خود جلب کرده است، اما آیا تا به حال فکر کرده‌اید که کدام بازیکنان فوتبال به دنیای سیاست وارد شده‌اند؟
در حالی که رأی‌دهندگان آمریکایی بین دونالد ترامپ و کاملا هریس یکی را انتخاب می‌کنند – هیچ‌کدام از آن‌ها البته ورزشکار حرفه‌ای نبوده‌اند، هرچند ترامپ در یک پخش تلویزیونی در دهه 1990 اذعان کرد که در دوران دبیرستان فوتبال بازی کرده است – سایت TEAMtalk نگاهی به بازیکنان فوتبال کشورهای دیگر انداخته که به سیاست روی آورده‌اند.
معمولاً برای یک بازیکن رایج‌تر است که پس از بازنشستگی به عنوان تحلیلگر یا مربی فعالیت کند، یا حتی به عنوان واسطه نقل و انتقالات بازیکنان؛ اما گاهی اوقات آن‌ها جاه‌طلبی‌های سیاسی دارند که آن‌ها را به دنیای کاملاً جدیدی می‌برد.
برخی به عنوان وزیر خدمت کرده‌اند، برخی عضو پارلمان‌ها بوده‌اند و حتی برخی کشورشان را به عنوان رئیس‌جمهور یا نخست‌وزیر رهبری کرده‌اند.
در اینجا نگاهی داریم به چند بازیکن فوتبال که وارد سیاست شده‌اند. با پدر معروف یکی از بازیکنان تیم ملی آمریکا شروع می‌کنیم و سپس به برندگان توپ طلا و جام جهانی می‌رسیم.
جورج وه‌آ
برنده توپ طلای سال 1995، دوران بازی درخشانی با تیم‌هایی مانند پاری سن ژرمن و آث میلان داشت. او بدون شک بهترین بازیکن تاریخ لیبریا بوده و حتی کشورش را رهبری کرده است.
پدر تیم وه‌آ، بازیکن تیم ملی آمریکا، برای انتخابات ریاست جمهوری لیبریا در سال 2005 نامزد شد، اما موفق نشد. با این حال، وقتی در سال 2017 دوباره نامزد شد، با کسب 60 درصد آرا به ریاست جمهوری رسید.
مراسم تحلیف او با حضور دیدیه دروگبا، مهاجم سابق چلسی ساحل عاج، و ساموئل اتوئو، مهاجم سابق بارسلونا و کامرون، برگزار شد.
در اواخر سال 2023، وه‌آ پس از شکست با اختلاف یک درصد در انتخابات بعدی، ریاست جمهوری را از دست داد.
جیانی ریورا
یکی از بهترین بازیکنان تاریخ آث میلان، با این باشگاه ایتالیایی 12 جام برد و همچنین با تیم ملی کشورش قهرمان یورو 1968 شد.
ریورا در سال 1979 بازنشسته شد و هشت سال بعد به عنوان عضو پارلمان ایتالیا از حزب دموکراسی مسیحی انتخاب شد و سه بار دیگر نیز مجدداً انتخاب شد.
او حتی بعدها در طول دوران سیاسی خود بین سال‌های 2005 تا 2009 به عنوان عضو پارلمان اروپا نیز خدمت کرد، پیش از آنکه به دنیای فوتبال و فدراسیون فوتبال ایتالیا (FIGC) بازگردد. روماریو، جورج وه‌آ و جیانی ریورا تنها تعدادی از فوتبالیست-سیاتمدارها هستند
کاخا کالادزه
یکی دیگر از بازیکنانی که به خاطر دوران حضورش در آث میلان شناخته می‌شود. کاخا کالادزه پنجمین بازیکن با بیشترین تعداد بازی ملی در تاریخ گرجستان است، اما همچنین در پایان دوران بازی خود یک سرمایه‌گذار فعال بود.
پس از پایان دوران بازی خود در سال 2012، این مدافع سابق در اکتبر همان سال به عضویت پارلمان گرجستان انتخاب شد. در واقع، او معاون نخست‌وزیر و وزیر انرژی کشورش شد.
کالادزه در سال 2017 از آن نقش استعفا داد تا برای شهرداری تفلیس نامزد شود و با 51 درصد آرا به عنوان شهردار انتخاب شد. او چهار سال بعد با کسب 55 درصد آرا مجدداً این عنوان را حفظ کرد.
هاکان شوکور
زننده سریع‌ترین گل تاریخ جام جهانی در سال 2002 برای ترکیه، بیشتر دوران بازی خود را در باشگاه گالاتاسارای گذراند.
در سال 2011، سه سال پس از بازنشستگی از فوتبال، او به عنوان نماینده به مجلس ملی کبیر ترکیه راه یافت، اما در سال 2013 از سمت خود استعفا داد.
در آگوست 2016، همان سالی که به اتهام توهین به رئیس‌جمهور اردوغان در توییتر متهم شد، حکم بازداشت او به دلیل ارتباطاتش با فتح‌الله گولن (که به تلاش برای براندازی اردوغان متهم شده بود، اگرچه او تلاش برای کودتای 2016 را رد کرد) صادر شد.
شوکور مدت‌هاست که ترکیه را ترک کرده و به ایالات متحده مهاجرت کرده است؛ جایی که یک آکادمی ورزشی تأسیس کرده و در مشاغل دیگری نیز فعالیت داشته است.
اولگ بلوخین
بلوخین در سال 1975 در حالی که برای دینامو کیف بازی می‌کرد، توپ طلا را برد. پس از بازنشستگی، او به عنوان مربی فعالیت کرد، اما در سال 1998 وارد سیاست شد و به پارلمان اوکراین راه یافت.
او در سال 2002 برای دوره دوم نیز مجدداً انتخاب شد.
روماریو
روماریو به عنوان یکی از بهترین گلزنان نسل خود، برای تیم‌هایی همچون پی‌اس‌وی آیندهوون و بارسلونا بازی کرد و همچنین 55 گل ملی برای برزیل به ثمر رساند.
در سال 2010، او به عضویت مجلس نمایندگان برزیل انتخاب شد. چهار سال بعد، با بیشترین تعداد آرا برای یک نامزد از ایالت ریو دو ژانیرو، به مجلس سنای برزیل راه یافت. او همچنان در این نقش باقی مانده است.
روماریو در طول سال‌ها احزاب مختلفی را نمایندگی کرده است، اما تعهدش به سیاست همچنان پابرجاست – حتی پس از اینکه او اوایل امسال از بازنشستگی بازگشت و برای باشگاه سابقش آمریکا-آر‌جی دوباره به میدان رفت.
زیکو
یکی دیگر از اسطوره‌های بزرگ فوتبال برزیل و قهرمان جام جهانی 1978؛ او اولین وزیر ورزش کشورش در سال 1990 شد. با این حال، او تنها پس از 13 ماه به دلیل فشارهای خارجی از این سمت استعفا داد.
این نقش بعدها توسط بزرگترین اسطوره برزیل، پله، تصاحب شد که بین سال‌های 1995 تا 1998 به عنوان وزیر ورزش خدمت کرد.
رومن کوسِکی
در ایالات متحده، رومن کوسِکی بیشتر به عنوان مهاجمی شناخته می‌شود که دوران بازی خود را در اواخر دهه 90 با شیکاگو فایر به پایان رساند؛ اما پیش از آن، این ملی‌پوش لهستانی برای تیم‌هایی مانند اتلتیکو مادرید و گالاتاسارای در اروپا بازی می‌کرد.
پس از بازنشستگی، او به عنوان نماینده مجلس لهستان انتخاب شد، اما بعداً توجه خود را دوباره به فوتبال معطوف کرد و برای ریاست فدراسیون فوتبال لهستان نامزد شد. او به رقیب سابقش زبیگنیف بونیک باخت، اما بونیک او را به عنوان نایب رییس توسعه جوانان منصوب کرد.
کای لئو یوهانسِن
ممکن است نام کای لئو یوهانسن را به عنوان بازیکن چندان نشنیده باشید – او تمام دوران بازی خود را در جزایر فارو سپری کرد و تنها چهار بار برای تیم ملی کشورش به میدان رفت – اما او یکی از دو فردی است که هم برای کشورش بازی کرده و هم به عنوان رهبر رسمی آن انتخاب شده است (دیگری جورج وه‌آ است).
یوهانسن که در دوران بازی دروازه‌بان بود – در واقع او همچنین بازیکن هندبال بود – در دوران فعالیت ورزشی خود در شورای شهر تورسهاون نیز خدمت کرد و بعدها بین سال‌های 2008 تا 2015 نخست‌وزیر جزایر فارو شد.
در انتخابات اکتبر 2011 او بیشترین آرای شخصی را که تاکنون یک نامزد در فارو به دست آورده، کسب کرد (هرچند این رکورد بعدها در انتخابات 2015 شکسته شد و او شکست خورد).
دیگر موارد شایان توجه
همانطور که پیش‌تر اشاره شد، پله پس از زیکو وزیر ورزش برزیل شد و همچنین پیش از آن به عنوان سفیر سازمان ملل خدمت کرده بود و حتی قانونی در برزیل به نام او نامگذاری شد.
آندری شوچنکو، مهاجم سابق چلسی و آث میلان، در سال 2012 به حزب «اوکراین – به پیش!» پیوست، اما آن‌ها در هیچ حوزه‌ای پیروز نشدند.
مارک ویلموتس، ملی‌پوش سابق بلژیک و سرمربی پیشین این کشور، که در باشگاه‌هایی مانند استاندارد لیژ و شالکه بازی کرده بود، بین سال‌های 2003 تا 2007 در مجلس سنای بلژیک عضویت داشت.
آلبرت گودموندسون، که در دهه 1940 برای رنجرز، آرسنال و آث میلان بازی کرد، در سال 1974 به مجلس پارلمان ایسلند راه یافت و در سال 1980 در انتخابات ریاست جمهوری سوم شد.
کارلوس مک‌آلیستر، پدر الکسیس مک‌آلیستر هافبک کنونی لیورپول، برای باشگاه‌هایی مانند بوکا جونیورز بازی کرد و در سال 2013 به عضویت مجلس نمایندگان آرژانتین انتخاب شد و بین سال‌های 2015 تا 2018 به عنوان دبیر ورزش فعالیت کرد.
روبرتو دینامیت 20 بار برای برزیل گلزنی کرد و مدت کوتاهی در بارسلونا بازی کرد و پس از بازنشستگی به مجلس ایالتی ریو دو ژانیرو راه پیدا کرد و در سال 1994 به عنوان نماینده ایالتی مشغول به کار شد.
در نهایت، احمد بن بلا به عنوان اولین رئیس‌جمهور الجزایر شناخته می‌شود، اما او می‌توانست دوران حرفه‌ای خود را در فوتبال بگذراند، زیرا پیش از آن و قبل از رد کردن پیشنهاد قرارداد حرفه‌ای، یک‌بار برای مارسی در سال 1940 بازی کرد.