چاپ

ایرانیان جهان - توافقنامه دوحه که در سال 2020 میان آمریکا و طالبان امضا شد، به عنوان یک نقطه عطف در روند صلح افغانستان شناخته می‌شود. با این حال، تفسیرهای متفاوت از این توافقنامه میان طرفین، نشان‌دهنده اختلافات عمیق و بنیادین در درک و اجرای آن است. - اخبار بین الملل -
به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، «زلمی خلیل‌زاد» نماینده ویژه پیشین آمریکا برای صلح افغانستان، در اظهارات اخیر خود به نکته‌ای کلیدی اشاره کرده است: «هرچند در توافقنامه دوحه ماهیت نظام سیاسی افغانستان مشخص نشده است، اما به‌طور واضح ذکر شده که ماهیت دولت جدید افغانستان باید از طریق مذاکرات میان امارت اسلامی و برخی گروه‌های سیاسی دیگر تعیین شود.
»
این بیان نشان‌دهنده این است که آمریکا انتظار داشت که طالبان با گروه‌های سیاسی دیگر به مذاکره بپردازد و به یک توافق جامع دست یابد که شامل نمایندگان مختلف جامعه افغانستان باشد.
از سوی دیگر، «مولوی عبدالکبیر» معاون سیاسی نخست وزیر طالبان، در اظهارات خود به طور صریح به این نکته اشاره کرده است که «توافقنامه دوحه به این معنا نبود که آمریکا در مورد حکومتداری به امارت اسلامی دستور دهد، بلکه این توافقنامه صرفاً درباره خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان بود.»
این دیدگاه نیز نشان‌دهنده درک طالبان از توافقنامه به عنوان یک سند صرفاً مرتبط با خروج نیروهای خارجی و عدم تعهد به مشورت با دیگر گروه‌های سیاسی است.
این دو تفسیر متفاوت از توافقنامه دوحه، به وضوح نشان‌دهنده اختلاف عمیق میان طالبان و آمریکا است. در حالی که واشنگتن بر اهمیت مذاکرات و تشکیل یک دولت فراگیر تأکید دارد، طالبان بر حق حاکمیت خود و عدم نیاز به مشورت با دیگران تأکید می‌کند.
به نظر می‌رسد این اختلاف در تفسیر نه تنها بر روند صلح تأثیرگذار است، بلکه می‌تواند به تنش‌های بیشتری در آینده منجر شود و چالش‌های جدی برای آینده افغانستان و آمریکا ایجاد کند.
عبدالکبیر: هیچ معامله پنهانی در توافقنامه دوحه نشده استگزینه‌های مقابل بایدن در چگونگی مواجهه با توافقنامه دوحهآمریکا: طالبان را به تعهدات توافقنامه دوحه پایبند نگه می‌داریم انتهای پیام/.