چاپ

ایرانیان جهان - «تیموتی ری» در مقاله ای که در سایت تحلیلی نشنال اینترست منتشر شد چنین نوشت:
ایالات متحده آمریکا نسبت به چین به عنوان تامین کننده انرژی برتری نسبی دارد و باید از آن نهایت استفاده را ببرد.
چین بزرگترین شریک تجاری جهان است. در سراسر آسیای جنوب شرقی، آفریقا و آمریکای لاتین از قدرت اقتصادی، ایجاد نفوذ و قدرت نرم دیپلماتیک خود در جنوب جهانی بهره می برد.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
پکن همچنین یکی از اعضای موسس بریکس است؛ ائتلافی در حال رشد متشکل از برزیل، روسیه، هند، آفریقای جنوبی، مصر، اتیوپی، ایران، عربستان سعودی و امارات. چندین کشور دیگر برای عضویت درخواست داده اند. بریکس پلاس در حال حاضر بیش از یک چهارم اقتصاد جهانی و تقریبا نیمی از جمعیت جهان را تشکیل می دهد.
برخلاف بلوک شوروی در طول جنگ سرد، چین به طور کامل در اقتصاد بازار جهانی ادغام شده است و این مهم آن را به یک رقیب سرسخت برای واشنگتن و دموکراسی های غربی در نظم جهانی در حال تغییر تبدیل می کند که در آن عوامل اقتصادی به همان اندازه عوامل سیاسی و نظامی سنتی برای نفوذ و قدرت مهم هستند. واشنگتن تازه شروع به دست و پنجه نرم کردن با این واقعیت در حال ظهور کرده و متوجه شده است که قدرت سخت نظامی و سیاسی دیگر برای حفظ نظم بازار آزاد جهانی مرفه که بر پایه ارزش‌های دموکراتیک است، کافی نخواهد بود.
بریکس پلاس در حال حاضر بیش از یک چهارم اقتصاد جهانی و تقریبا نیمی از جمعیت جهان را تشکیل می دهد
دموکراسی ها به خوبی برای مقابله با جایگاه رو به رشد چین در جنوب جهانی مجهز نیستند. برخلاف حزب کمونیست چین، واشنگتن نمی‌تواند تجارت آمریکایی را هدایت کند تا در کشورهای دیگر به رقابت با چین بپردازد. دولت بعدی رویکردهای اقتصادی دوجانبه را بر توافقات تجاری چندجانبه اولویت خواهد داد. یکی از رویکردهای دوجانبه برای کمک به رقابت با چین، بهره گیری بهتر از بخش هایی است که ایالات متحده آمریکا در آنها از مزیت های نسبی برخوردار است.
امیدوار کننده ترین احتمال بخش انرژی است. ایالات متحده آمریکا بزرگترین تولید کننده سوخت های فسیلی از جمله گاز طبیعی است. در حالی که جهان به افزایش تولید انرژی های تجدیدپذیر ادامه می دهد، این واقعیت باقی می ماند که تقاضا برای سوخت های فسیلی به طور اجتناب ناپذیری نیز افزایش خواهد یافت تا به تامین نیازهای جهانی برای انرژی ادامه دهد.
گاز طبیعی جایگزین تمیزتری برای نفت یا زغال سنگ است. ایالات متحده آمریکا از منابع گاز فراوان برخوردار بوده و بزرگترین تولید کننده گاز جهان است. واشنگتن باید از این مزیت برای کمک به کشورهای جهانی جنوب برای دور شدن از اتکا به زغال سنگ و نفت فشرده برای تولید انرژی استفاده کند. با عطف به اقیانوس آرام، فیلیپین و ویتنام دو نامزد امیدوارکننده برای توسعه برنامه سیاست انرژی پاک دوجانبه هستند.
منابع نفت و گاز فیلیپین محدود است. این کشور واردکننده خالص انرژی است که به سوخت های فسیلی وارداتی متکی است. انرژی زغال سنگ داخلی پس از نفت، منبع انرژی اصلی و رو به رشد این کشور است. علاوه بر استخراج داخلی زغال سنگ، فیلیپین همچنین مجبور به واردات زغال سنگ برای تامین نیازهای انرژی در حال افزایش خود شده است. نرخ برق فیلیپین در حال حاضر یکی از بالاترین نرخ های برق در آسیای جنوب شرقی است. در همین حال، تولید داخلی گاز طبیعی پاک‌تر به میدان مالامپایا محدود می‌شود که پیش‌بینی می‌شود تا سال 2027 خشک شود. با این حال، فیلیپین چهار پروژه پایانه گاز مایع را توسعه داده است تا امکان واردات گاز طبیعی در آینده را فراهم کند.
برنامه‌هایی مانند گاز مایع می‌توانند ابزارهای مؤثری را برای ایالات متحده برای رقابت تجاری با چین، نه تنها در فیلیپین و ویتنام، بلکه با کل جنوب جهانی فراهم کنند
ویتنام برای حدود 80 درصد انرژی مورد نیاز خود به سوخت های فسیلی متکی است. در حالی که نفت و گاز تولید می کند، زغال سنگ منبع غالب برای تولید نیازهای تولید برق آن است. زغال سنگ تا آوریل 2024 بیش از 60 درصد از تولید برق آن را تشکیل می داد و نیروگاه های زغال سنگ آن از مدرن ترین نیروگاه های منطقه هستند. در همین حال، ویتنام سخت کار می کند تا ظرفیت گاز مایع را توسعه دهد و قبلاً دو پایانه ساخته است.
چین بزرگترین شریک تجاری واردات فیلیپین است. از سوی دیگر، ایالات متحده به طور مداوم با فیلیپین کسری تجاری داشته است. در مورد ویتنام، چین همچنین بزرگترین شریک تجاری کل کشور و همچنین منبع اصلی آن برای سرمایه گذاری مستقیم خارجی است. در همین حال، کسری تجاری ایالات متحده با ویتنام از ژانویه تا نوامبر 2024 به بالاترین حد خود رسید.
واشنگتن باید توسعه یک استراتژی تجاری و کمک های خارجی را برای تامین سوخت پاک تر از نظر زیست محیطی به فیلیپین، ویتنام و سایر کشورهای جنوب جهانی تحت مجموعه ای از موافقت نامه های دوجانبه در نظر بگیرد. این معاملات همچنین می تواند شامل کاهش تولید برق با سوخت زغال سنگ نیز باشد. برای تقویت بیشتر این فرآیند، واشنگتن می‌تواند پیشنهاد دهد گاز مایع خریداری شده در بازار را از تولیدکنندگان آمریکایی به شرکای دوجانبه با قیمت‌های کمتر از بازار بفروشد. پکن ابزار رقابتی برای مقابله با این نوع ترتیبات دوجانبه را نخواهد داشت.
واشنگتن باید برای مقابله با نفوذ فزاینده چین به عنوان بزرگترین شریک تجاری جهان، رویکردهای سیاستی جدیدی ایجاد کند. این مسابقه ای است که ایالات متحده آمریکا نمی تواند از دست بدهد. برنامه‌هایی مانند گاز مایع می‌توانند ابزارهای مؤثری را برای ایالات متحده برای رقابت تجاری با چین، نه تنها در فیلیپین و ویتنام، بلکه با کل جنوب جهانی فراهم کنند. واشنگتن باید با حمایت استراتژیک‌تر از بخش خصوصی ایالات متحده آمریکا در مناطقی که مزیت‌های نسبی آمریکا می‌تواند به ایجاد روابط تجاری دوجانبه نزدیک‌تر کمک کند، با نفوذ فزاینده چین در آن بخش از جهان مقابله کند.