چاپ

ایرانیان جهان - طرفداری | یک‌سال از دیدار نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا 2023 میان قطر و ایران و حذف یوزها از این دوره رقابت‌ها می‌گذرد.
18 بهمن 1403، یک سال از یکی از تلخ‌ترین شب‌های فوتبال ایران گذشت؛ شبی که تیم ملی مقابل قطر در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا 2023 شکست خورد و حسرت قهرمانی ما 44 ساله شد. شکستی که هنوز هم زخم آن تازه است، زخم رویاهایی که می‌توانستند محقق شوند اما در نهایت بر باد رفتند.
ایران، فاتح ژاپن اما مغلوب میزبان
ایران در مرحله یک‌چهارم نهایی، درخشان‌ترین بازی خود را ارائه کرد و ژاپن، مدعی اول قهرمانی را کنار زد. نمایشی که امیدها را به اوج رساند و این حس را به وجود آورد که دیگر هیچ تیمی جلودار یوزها نخواهد بود. ترکیب تیم ملی در بازی نیمه‌نهایی حتی کامل‌تر از دیدار مقابل ژاپن شده بود؛ بازگشت مهدی طارمی یک امتیاز مثبت بود و همه انتظار داشتند که قطر هم به سرنوشت سامورایی‌ها دچار شود. اما فوتبال، همیشه مطابق انتظار پیش نمی‌رود…
بازی برای ایران رویایی آغاز شد؛ دقیقه 5، سردار آزمون دروازه قطر را باز کرد و شروعی امیدوارکننده رقم خورد. از سردار آزمون دلخوریم بابت دادن امید واهی به ما!
موقعیت‌هایی هم برای زدن گل‌های بیشتر داشتیم، اما نشد. در عوض، روی یک ضربه ساده که به مدافع ایران برخورد کرد و ارتفاع گرفت، گل خوردیم. شوتی که خطرناک نبود، اما به تور دروازه چسبید. این پایان بدشانسی‌ها نبود؛ اکرم عفیف با یک شوت دیدنی نتیجه را 2-1 کرد و نیمه اول با برتری قطر تمام شد. اکرم عفیف در 2 جام ملت‌های آسیای اخیر توقف‌ناپذیر بوده است.
تیم ملی باز هم ناامید نشد. نیمه دوم، شروعی طوفانی داشتیم و علیرضا جهانبخش، مثل بازی برابر ژاپن، از روی نقطه پنالتی گل مساوی را زد. بار دیگر در موقعیت پیروزی قرار گرفتیم، اما فوتبال بی‌رحم‌تر از آن بود که به آرزوهای ما احترام بگذارد.
اشتباهات، بدشانسی و یک ضربه نهایی
قطر سومین گل را روی یکی از ساده‌ترین صحنه‌های ممکن زد؛ آفسایدی که رامین رضاییان پر کرده بود، خروج نامطمئن بیرانوند و در نهایت توپی که برای همیشه حسرت آن بر دل فوتبال ایران ماند. این پایان کار نبود. شجاع خلیل‌زاده با دریافت کارت قرمز از زمین اخراج شد و تیم ملی 10 نفره شد. اما حتی در همین شرایط، ایران موقعیت‌هایی برای بازگشت داشت؛ همان ضربه آخر جهانبخش که به تیر دروازه خورد و تمام رویاهای ما را نقش بر آب کرد.
حقیقت تلخ؛ فقط قهرمان‌ها در یادها می‌مانند
ما تیمی پر از ستاره داشتیم، تیمی پرادعا که به زعم اعضایش، از بهترین نسل‌های تاریخ فوتبال ایران است. نسلی که نتوانست به یک فینال آسیایی برسد. در نهایت این قطر بود که راهی لوسیل شد و در قهرمانی آسیا دبل کرد. امیر قلعه‌نویی و تیمش معتقد بودند که عملکرد خوبی داشتند، اما حقیقت فوتبال این است که در تاریخ فقط نام قهرمان‌ها باقی می‌ماند. حالا یک سال گذشته و هنوز هم این سؤال‌ها در ذهنمان می‌چرخد: چرا مهدی طارمی آن موقعیت طلایی را از دست داد؟ چرا روی گل سوم این‌قدر بد دفاع کردیم؟ و مهم‌تر از همه، چرا حتی یک دقیقه به مهدی قائدی بازی نرسید؟
یک سال گذشته، اما حسرت‌های ما هنوز تازه‌اند…