چاپ

ایرانیان جهان - توریسم آنلاین: خروس جنگلی در جنوب آسیا به «قرقاول خیزران» هم شهرت دارد. چون این پرنده‌ی وحشی طوری فرگشت یافته که مطابق با چرخه‌ی گل دهی خیزران که (تقریبا هر 50 سال یکبار رخ می‌دهد)، روی موج وفور دانه‌های خیزران سوار شود و جمعیت خود را گسترش دهد.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
گرچه در همه ی جهان خیزران نماد گیاهی است که هرگز گل نمی‌دهدو باری ندارد، اما در حقیقت در چرخه‌هایی بیست و هشت تا شصت ساله ( به طور متوسط 50 ساله) گیاه خیزران مانند بقیه ی گیاهان خانواده‌ی گندم، بار می‌دهد و خروس‌های جنگلی‌ای که بین دو چرخه‌ی گل دهی خیزران در فقط و فاقه زیسته‌اند، جشن باروری می‌گیرند و با خوردن تخم‌های کیمیایی و دیریاب خیزران جان می‌گیرند و به سرعت زیاد می‌شوند.
مدت‌ها پس از تربیت نخستین خروس‌های جنگی در جنوب و غرب آسیا و مصر و آسیای صغیر و اروپا بود که انسان‌ها متوجه شدند اگر به مرغان جنگی خود خوب غذا بدهند، مانند سال‌هایی که خیزران بار می‌دهد، می‌توانند مرغ و خروس‌هایشان را تحریک به رشد سریع و تخم گذاری و جوجه کشی کنند.
احتمالا پس از این کشف مهم بوده که موج‌های جمعیتی جدیدی از خروس‌های هندی دوباره سوار کشتی انسان ها شدندو این بار نه به نیت جنگ، بلکه برای خورده شدن به اروپا و مصر رسیدند.
متن‌های تاریخی مصری نشان می‌دهد، خروس‌هایی که 3500 سال پیش به مصر رسیده بودند، تنها برای جنگیدن و خروس بازی پرورش می یافتند و خروس‌های خوراکی، تازه از دوره‌ی بطلمیوسی، یعنی 2300 سال پیش در مصر پیدا شدند.
مرغ و خروس احتمالا تا هزاره‌ی نخست پس از میلاد به بقیه‌ی آفریقا نرسید. مشخص نیست رومیان و یونانیان مرغ و خروس را به جنوب آفریقا بردند یا کارتاژی‌ها از طریق صحرای بزرگ یا تاجران هندی از طریق شرق آفریقا.