چاپ

ایرانیان جهان - به گزارش ،جنبش حوثی‌ها (انصارالله) در دهه 1990 به‌عنوان یک حرکت احیای فرهنگی و دینی زیدی در شمال یمن شکل گرفت و به‌تدریج به یک نیروی سیاسی و نظامی تبدیل شد. رهبری این گروه از ابتدا در دست خانواده الحوثی بوده که ریشه در قبیله حوثی و طبقه سادات (نوادگان پیامبر اسلام) دارند.
حسین بدرالدین الحوثی (رهبر بنیان‌گذار، 2004-1956):
حسین، بنیان‌گذار جنبش حوثی‌ها، در سال 1956 در استان صعده متولد شد.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
او یک عالم دینی زیدی و عضو سابق پارلمان یمن بود که در دهه 1990 "جنبش جوانان مؤمن" را برای احیای هویت زیدی و مقابله با نفوذ وهابیت سعودی تأسیس کرد. تحت تأثیر انقلاب 1979 ایران و ایده‌های امام خمینی، حسین شعار معروف حوثی‌ها ("الله اکبر، مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسرائیل، لعنت بر یهود، پیروزی برای اسلام") را در اوایل دهه 2000 مطرح کرد. در سال 2004، پس از درگیری با دولت علی عبدالله صالح که او را به تلاش برای احیای امامت زیدی متهم کرد، دولت یمن عملیاتی برای دستگیری او آغاز کرد. حسین در سپتامبر 2004 در جریان نبرد با نیرو‌های دولتی در صعده کشته شد. مرگ او نه تنها جنبش را متوقف نکرد، بلکه به‌عنوان یک شهید، انگیزه‌ای برای گسترش آن شد.
بدرالدین الحوثی (رهبر معنوی):
پس از مرگ حسین، پدرش بدرالدین الحوثی، عالم برجسته زیدی، برای مدت کوتاهی رهبری معنوی جنبش را بر عهده گرفت. او که در دهه 1990 به همراه پسرانش به ایران سفر کرده و در قم تحصیل کرده بود، نقش مهمی در تدوین ایدئولوژی جنبش داشت. بدرالدین تا زمان مرگش در سال 2010 (به گفته برخی منابع) یا پس از آن، به‌عنوان یک چهره معنوی و مشاور باقی ماند، اگرچه اطلاعات دقیق درباره تاریخ مرگش متناقض است.
عبدالملک الحوثی (رهبر کنونی، 2004 تاکنون):
عبدالملک بدرالدین الحوثی، متولد 22 مه 1979 در صعده، پس از کشته شدن برادرش حسین در سال 2004 رهبری جنبش را بر عهده گرفت. او جوان‌ترین برادر از میان هشت برادر خانواده بود و در ابتدا به‌عنوان یک فرمانده میدانی شناخته شد. عبدالملک در شش جنگ صعده (2004-2010) علیه دولت یمن نقش کلیدی داشت و پس از قیام‌های بهار عربی در 2011، با بهره‌گیری از نارضایتی عمومی، قدرت جنبش را گسترش داد.
در سپتامبر 2014، او رهبری تصرف صنعا را بر عهده داشت و در سال 2015 دولت مورد حمایت عربستان را سرنگون کرد. عبدالملک با سخنرانی‌های تلویزیونی و رویکرد محتاطانه در مواجهه با تهدیدات خارجی، به یک چهره کاریزماتیک و مرموز تبدیل شده است. او به ندرت در انظار عمومی ظاهر می‌شود و محل اقامتش مخفی نگه داشته می‌شود.
دیگر اعضای خانواده و رهبران ارشد:
برادران دیگر عبدالملک، از جمله یحیی الحوثی (وزیر سابق آموزش) و عبدالکریم الحوثی، در ساختار رهبری نقش دارند. همچنین پسرعموی او، محمد علی الحوثی، در سال 2015 رئیس کمیته انقلابی عالی شد. این وابستگی خانوادگی نشان‌دهنده تمرکز قدرت در خاندان الحوثی است، اما جنبش با جذب قبایل و حتی برخی سنی‌ها، فراتر از یک گروه خانوادگی عمل کرده است.
دلایل کاهش احتمال ترور رهبران حوثی‌ها
حوثی‌ها از دستگاه‌های متداول مانند پیجر یا تلفن همراه که توسط سیستم‌های جاسوسی آمریکا (SIGINT) ردیابی می‌شوند، اجتناب می‌کنند. این درس از تجربه حزب‌الله در سپتامبر 2024 گرفته شده، زمانی که انفجار پیجر‌ها در لبنان به کشته شدن ده‌ها نفر منجر شد. استفاده از دوربین‌های مداربسته ایرانی و دوری از تجهیزات غربی که ممکن است جاسوس‌افزار داشته باشند، نفوذ اطلاعاتی را دشوار کرده است. پس از کشف جاسوس‌افزار در تجهیزات وارداتی (مانند مورد RQ-170 در 2011)، رویکرد به حوثی‌ها منتقل شده است.
سیستم‌های ارتباطی حوثی ها مانند سامانه "طلوع"، با رمزنگاری پیشرفته، ردیابی را غیرممکن می‌کنند. این در تضاد با داعش است که با استفاده از ابزار‌های تجاری، به راحتی هدف حملات پهپادی قرار گرفت (مانند البغدادی در 2019).
پناهگاه‌های 300 تا 500 متری در کوه‌های یمن، فراتر از توان بمب‌های سنگرشکن GBU-57 (با نفوذ حداکثر 60 متر) هستند. این مشابه تأسیسات نطنز ایران است که با وجود تهدیدات، تخریب نشده‌اند.متحدان حوثی ها با رصد تحرکات ناوگان آمریکایی (مانند ژانویه 2025 در دریای سرخ) و مختل کردن سیگنال پهپادها، هشدار‌های زودهنگام به حوثی‌ها می‌دهد. این شبیه نقش ایران در کمک به شبه‌نظامیان عراقی علیه داعش در 2015 است.
واقعیت این است که پس از یک دهه جنگ، حوثی‌ها مهارت بالایی در بقا دارند. به‌عنوان مثال، پس از بمباران الحدیده در 2024، آنها به‌سرعت عملیات خود را از سر گرفتند، مشابه مقاومت حماس پس از ترور رهبرانش.
بطور خلاصه می توان گفت ترور رهبران حوثی‌ها، به‌ویژه عبدالملک الحوثی که از 2004 جنبش را از یک گروه محلی به یک قدرت منطقه‌ای تبدیل کرده، به دلیل موانع فنی، امنیتی و سیاسی بسیار بعید است. تاریخچه رهبری این گروه نشان می‌دهد که مرگ رهبران (مانند حسین در 2004) نه‌تنها جنبش را تضعیف نکرده، بلکه آن را تقویت کرده است. آمریکا احتمالاً به جای ترور، به فشار‌های غیرمستقیم ادامه خواهد داد.