چاپ

ایرانیان جهان - کوروش احمدی، دیپلمات سابق ایران در سازمان ملل در یادداشتی نوشت: طی روزهای اخیر بعد از انتشار سخنان متناقضی از استیو ویتکاف نماینده ترامپ در خاورمیانه، و مایک والتز مشاور امنیت ملی ترامپ، در مورد خواسته‌های آمریکا از ایران شاهد حرف و حدیت‌ها و تحلیل و تفسیرهای فراوانی در رسانه‌های مختلف بوده‌ایم.
من در مورد اظهارات این دو نفر نظری نداده‌ام و نظری هم ندارم.
اساسا معتقدم که باید اختلاف بین والتز و ویتکاف و امثال این دو را رها کنیم و حداکثر نظرات آنها را ببینیم و بگذریم. چرا؟ چون به‌عنوان یک قاعده عام هرچه مقامات طرف‌های درگیر یا ذی‌ربط قبل از هر مذاکره احتمالی می‌گویند، متوجه مخاطبان متعددی است و سعی در تامین رضایت همه آنها می‌شود. سیاستمداران ناچارند هم هوای پایگاه اجتماعی خودشان را داشته باشند و هم ملاحظه طیفی از دوستان و رقبا و دشمنان در داخل و در سطح بین‌المللی را بکنند.
به‌علاوه، تا آنجا که به ترامپ و اطرافیانش مربوط می‌شود، آنها نیز مانند هر هیات دولت دیگری واقعا دیدگاه‌های متفاوتی دارند. همانطور که در دور اول ترامپ دیدیم، ترامپ خود نظراتی داشت و بولتون و پمپئو نظراتی متفاوت و به غایت افراطی‌تر داشتند.
ترامپ در دور قبل ثابت کرد که اهمیتی برای نظرات بولتون و پمپئو قائل نیست و اظهارات و نوشته های این سه طی چند سال گذشته این را بیشتر ثابت کرد.
ترامپ گویا در نامه به رهبری نیز تاکید کرده که او خود تصمیم می‌گیرد و اهمیتی به نظرات اطرافیانش نمی‌دهد؛ و این چیزی است که برای من باورپذیر است.
لذا همه شواهد و اطلاعات حکم می‌کند که در این مورد نیز همچون هر مورد دیگری نباید به حرف‌های کسانی مثل ویتکاف و والتز و این و آن و حتی سخنان شفاهی ترامپ که می‌تواند متوجه مخاطبین متعدد یا موضع مذاکراتی باشد، نه موضع واقعی، اهمیت زیادی داد.
موضع واقعی کشورها در اتاق مذاکره گفته می‌شود و حتی سخنان اولیه در هر مذاکره‌ای هم می‌تواند برای چانه‌زنی زده شود و مواضع واقعی و نهایی غیر از آن باشد.
لذا اینجا نیز مثل هر جای دیگر و مثل هر مورد دیگر و حتی مثل حماس و کره شمالی و طالبان و… باید با طرف مقابل مستقیم و رودررو نشست و حرف زد و چانه زد و فهمید که حرف حسابش چیست.
مسئولین ما همچنین باید باور کنند که اگر وارد مذاکره مستقیم شوند، طرف مقابل یک متن جلوشان و یک هفت تیر روی شقیقه‌شان نخواهد گذاشت که امضا کن. یعنی در هر مقطع از مذاکره اگر ادامه کار را بی‌فایده دیدند و طرف را زیاده‌خواه یافتند، می‌توانند مذاکره را ترک کنند.
همانطور که ولادیمیر زلنسکی در 28فوریه شرایط آمریکا در مورد قرارداد مواد معدنی را نپذیرفت و زیاده‌خواهی ترامپ را در معرض قضاوت جهانیان قرار داد و نزد افکارعمومی و اکثر دولت‌ها برنده آن مجادله بود.
با پشتوانه حدود 50سال کار در حوزه سیاست خارجی به جرات می‌گویم این‌همه تردید برای انجام یک مذاکره بین دو کشوری که موجودیت یکدیگر را نفی نمی‌کنند، در تاریخ روابط بین‌الملل بی‌سابقه است.

ایرانیان جهان