چاپ

ایرانیان جهان - در دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم، ترس ازگرایش نخبگان به مارکسیسم وایدئولوژی‌های ضدسرمایه‌داری، دولت و بخش خصوصی آمریکا را به حمایت مالی گسترده از دانشگاه‌ها ترغیب کرد. هدف ازاین حمایت‌ها، ایجاد محیط آکادمیک «امن» و «کنترل‌شده» بود که در آن نخبگان بتوانند بدون مواجهه با تهدیدات ایدئولوژی‌های رقیب، به تولید دانش و نوآوری بپردازند.
به عنوان مثال،نوام چامسکی، فیلسوف آمریکایی اشاره می‌کند که دردهه‌های 60 و 70 بخش عمده بودجه تحقیقاتی دانشگاه MIT توسط وزارت دفاع آمریکا تامین می‌شد، در حالی که بسیاری از محققان دریافت‌کننده این حمایت‌ها، مخالف جنگ ویتنام بودند. این رویکرد، نشان‌دهنده تلاش سازمان‌یافته برای هدایت و کنترل نخبگان در جهت منافع نظام سیاسی و اقتصادی آمریکا بود. با این حال، نهاد علم به دلیل ماهیت انتقادی و پرسشگر خود، همواره به عنوان یک نیروی بالقوه برای تغییر و تحول اجتماعی عمل کرده است. در دهه‌های 60 و 70 دانشگاه‌های آمریکا به کانون جنبش ضد جنگ تبدیل شدند و دانشجویان و استادان با تظاهرات، تحصن‌ها و اعتراضات گسترده، سیاست‌های مداخله‌جویانه دولت آمریکا در ویتنام را به چالش کشیدند. این جنبش، نه تنها به افشای جنایات جنگی آمریکا در ویتنام کمک کرد، بلکه به تغییر افکار عمومی و کاهش حمایت از جنگ نیز منجر شد.
انتقام ریگان و ظهور نئولیبرالیسم
دولت ریگان با مشاهده قدرت و نفوذ جنبش ضد جنگ در دانشگاه‌ها، تصمیم به انتقام گرفت و با کاهش بودجه دانشگاه‌ها و جایگزینی کمک‌های بلاعوض با وام‌های دانشجویی، ضربه‌ای سنگین به نظام آموزش عالی آمریکا وارد کرد. این اقدام، با سیاست‌های نئولیبرالی توجیه شد که مدعی کاهش دخالت دولت در بازار و افزایش رقابت و کارایی بودند. با این حال، در عمل، کاهش بودجه دانشگاه‌ها منجر به افزایش شهریه‌ها، کاهش کیفیت آموزش و محدود شدن فرصت‌های تحصیلی برای طبقات پایین و متوسط جامعه شد.علاوه بر این، دولت ریگان با اعمال فشار بر دانشگاه‌ها برای انجام تحقیقاتی که با منافع سیاسی و اقتصادی آمریکا همسو بودند، تلاش کرد استقلال فکری و آزادی عمل دانشگاهیان را محدود کند. این سیاست‌ها، نشان‌دهنده تلاش برای تبدیل دانشگاه‌ها به ابزاری درخدمت نظام سلطه و سرکوب تفکرات انتقادی و دگراندیشانه بود.
غزه و بازخیزش جنبش دانشجویی
یورش اسرائیل به غزه و کشتار غیرنظامیان، بار دیگر جنبش دانشجویی آمریکا را به پویایی واداشت. دانشجویان و استادان در دانشگاه‌های سراسر کشور، با برگزاری تظاهرات، تحصن‌ و کنفرانس‌، جنایات اسرائیل در غزه را محکوم کردند و خواستار پایان حمایت آمریکا از این رژیم شدند. این جنبش با الهام از جنبش‌های آزادی‌بخش و عدالت‌خواهانه در سراسر جهان، به نمادی از مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم و ستم تبدیل شده است.با این حال، دولت آمریکا با اعمال فشار بر دانشگاه‌ها، تلاش می‌کنداین جنبش راسرکوب کند.دانشگاه‌ها با تهدیدبه قطع بودجه، اخراج دانشجویان و اعمال محدودیت‌های قانونی، سعی می‌کنند اعتراضات دانشجویی را خفه کنند. این اقدامات، نشان‌دهنده تضاد عمیق بین ارزش‌های دموکراتیک و آزادی بیان از یک سو و منافع سیاسی و اقتصادی نظام سلطه از سوی دیگر است.
هاروارد در برابر ترامپ؛ نبرد برای استقلال دانشگاه
دانشگاه هاروارد به عنوان یکی از معتبرترین و ثروتمندترین دانشگاه‌های جهان، با شکایت علیه دولت ترامپ بر سر توقف کمک‌های مالی، به نماد مقاومت دانشگاه‌ها در برابر این فشارها تبدیل شده است. این شکایت، نه تنها به دفاع از استقلال دانشگاه و آزادی بیان مربوط می‌شود، بلکه سیاست‌های تبعیض‌آمیز و سرکوبگرانه دولت ترامپ را نیز به چالش می‌کشد.
نبرد هاروارد با دولت ترامپ، نشان‌دهنده تقابل اساسی قدرت دانشگاهی و قدرت سیاسی است. این نبرد، می‌تواند پیامدهای عمیقی برای آینده آموزش عالی و آزادی آکادمیک در آمریکا و سراسر جهان داشته باشد. اگر دانشگاه‌ها بتوانند در برابر فشارهای سیاسی مقاومت و استقلال خود را حفظ کنند، می‌توانند به عنوان نهادهایی برای تفکر انتقادی، تولید دانش و تغییر اجتماعی به ایفای نقش بپردازند. اما اگر دانشگاه‌ها تسلیم فشارهای سیاسی شده و به ابزاری در خدمت نظام سلطه تبدیل شوند، می‌توانند به تضعیف دموکراسی و گسترش نابرابری و بی‌عدالتی کمک کنند.
در نهایت، بحران کنونی در دانشگاه‌های آمریکا، نشان‌دهنده تحولی عمیق در نقش و جایگاه این نهاد در جامعه است. دانشگاه‌ها، از کارخانه‌های نخبه‌سازی جهانی و ابزارهای قدرت نرم، به صحنه نبرد بین نیروهای سیاسی و اجتماعی تبدیل شده‌اند. آینده دانشگاه‌های آمریکا، به چگونگی این نبرد و توانایی دانشگاه‌ها در حفظ استقلال و تعهد خود به حقیقت و عدالت بستگی دارد. +
آخرین اخبار ورزشی را در جامعه ورزشی آفتاب نو بخوانید.
تغییر مداوم قانون ساعت رسمی؛ بی‌ثباتی در تصمیم‌گیری و بی‌توجهی به کارشناسی «دبلنا» بازی مبتنی بر شانس، قمار با چاشنی توهین به شعور مخاطب! طرح دریا در فقدان ساز و کار باید ها و نبایدها سریال «پایتخت»: سرگرمی ملی یا پروژه تخریب فرهنگی؟ صداوسیما؛ همراه یا مخالف پویش‌های ملی؟