چاپ

ایرانیان اروپا-روزنامه اینترنتی فراز نوشت: دوستی که تازگی ها به کانادا مهاجرت کرده، تعریف می کرد که چقدر در خیابان های شهر تازه ای که در آن زندگی می کند؛ افراد دارای معلولیت می بیند و متعجب بود از این که چرا در تهران این افراد وجود ندارند! پاسخِ تعجب او تنها یک جمله بود؛ افراد دارای معلولیت هستند اما در بستر این شهر دود و اندوه ، جایی برای آن ها وجود ندارد.
در این شهر ماشین ها زندگی می کنند!
تهران شهر ماشین است، شهر ترافیک، شهر ساختمان های سر به آسمان کشیده، شهر کوچه های تو در تو، شهر پیاده روهای غیر استاندارد، شهر دود…باید پذیرفت افرادی که به واسطه مشکلات جسمی نمی توانند مثل شهروندان عادی از چاله چوله های خیابان ها بپرند، از پله های بانک و ادارات بالا بروند، موانع موجود در مسیر حرکت را دور بزنند و بدون اینکه نیاز به کمک داشته باشند سوار تاکسی و اتوبوس شوند، چاره ای جز خانه نشینی ندارند. باید این حقیقت تلخ را قبول کرد که اگر در فضاهای عمومی شهر معلولی نمی بینیم، نشان دهنده کوچک بودن جامعه آماری آن ها نیست. بلکه سندی برای نادیده گرفته شدن آن ها از سوی کسانی است که به عنوان مسئول بر صندلی مدیریت تکیه زده اند، صرفا در روزهای خاصی از سال، در مورد اهمیتِ رعایتِ حقوق معلولین صحبت می کنند، از تشویق حضار بعد از گفتن جمله «معلولیت محدودیت نیست» به وجد می آیند و بعد از آن، حتی برای لحظه ای به مشکلات و سختی هایی که یک معلول در زندگی با آن ها مواجه است فکر نمی کنند.
معلولیت محدودیت، هست!