بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - محسن صالحی‌خواه در روزنامه هم‌میهن در یادداشتی با عنوان «اسناد ظریف را منتشر کنید» به نقد اظهارات کامران غضنفری، نماینده تهران، در تجمعات اخیر علیه معاون راهبردی رئیس‌جمهور مبنی بر ساواکی بودن او پرداخته است.
این روزنامه در این زمینه نوشت: کامران غضنفری، نماینده تهران در مجلس روز شنبه هفته گذشته در تجمع تندرو‌ها در میدان پاستور دو اتهام نسبت به محمدجواد ظریف مطرح کرد.
اول اینکه «ظریف سال 55 در 17 سالگی با پشتیبانی ساواک به آمریکا رفت» و دوم اینکه «او مورد اعتماد دستگاه اطلاعاتی آمریکاست».
این چند خط در دفاع از ظریف نیست. او هم در شبکه‌های اجتماعی فعال است و خوانده می‌شود، هم با رسانه‌ها ارتباط خوبی دارد. بلکه این نوشته دعوت به پاسخگویی از سوی آنهایی‌ست که نسبت به ادعا‌ها مسئولیت دارند. آن فیلم از صحبت‌های کامران غضنفری که روز شنبه در رسانه‌ها منعکس شد را من گرفتم. چند دقیقه بعد از آن نیز که او داشت تجمع پاستور را ترک می‌کرد، خودم را به او رساندم و پرسیدم که اگر آنچه شما می‌گویید درست است، آیا وزارت اطلاعات، اطلاعات سپاه و حراست وزارت امور خارجه از آن بی‌خبرند؟
پاسخ نماینده مجلس این بود که بروید ببینید این دو نهاد از محمدجواد ظریف چه دارند. در تاریخ به عقب برگردیم. ظریف که امروز معاون پزشکیان است، در چهار دهه گذشته چه سمت‌هایی داشته؟ دیپلمات در نمایندگی نیویورک، عضو هیئت مذاکرات قطعنامه 598، دستیار وزیر خارجه، معاون حقوقی و بین‌الملل این وزارتخانه، سفیر و رئیس نمایندگی ایران در سازمان ملل و در نهایت نیز هشت سال وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران.
سوال بزرگی که به‌وجود می‌آید، این است که یک عامل ساواک و آمریکا چرا در 5 دهه گذشته همواره در میان مقامات ارشد کشور و فقط هشت سال وزیر بوده!
حقیقت امر این است که گفته‌های غضنفری به خودی خود اهمیتی ندارد. از این دست صحبت‌ها در کشور ما زیاد شنیده شده. همین حسن روحانی که اتفاقاً هشت سال رئیس‌جمهور و 16 سال دبیر شورایعالی امینت ملی بود، هنوز هم متهم است که جاسوس انگلیسی‌هاست. این را اضافه کنید به سیاهه ده‌ها نفر که چنین اتهاماتی به آنها زده شده. یکی شوالیه است، دیگری ماسون، آن دیگری دچار مشکلاتی به نام نیمه‌پنهان و دیگرانی عامل تهاجم فرهنگی و خاتمی هم با جرج سوروس ملاقات کرده است.
ظریف و روحانی هم مثل آنها. چرا این نکته در ذات خود دارای اهمیت است؟ وقتی سیاستمدار یا روزنامه‌ای به اصطلاح انقلابی چنین اتهاماتی را مطرح می‌کند، در واقع ساختار دستگاه‌های نظارتی را زیر سوال می‌برد. من به‌عنوان مخاطب، وقتی این افراد چنین صحبت‌هایی را مطرح می‌کنند، اول سوابق متهمین به ذهنم می‌آید بعد به این فکر می‌کنم که پس وقتی اینها با چنین اطمینانی این اتهامات را مطرح می‌کنند، چرا امثال ظریف نه‌تنها آزاد بلکه مورد وثوق هستند.
ظریف اگر به عنوان عامل ساواک! به آمریکا رفته، پس باید ردی از او میان اسناد سازمان امنیت سابق وجود داشته باشد. منبعی که با پشتیبانی ساواک عازم آمریکا شده، باید فعالیتی کرده باشد. مثلاً گزارشی داده باشد. ظریف در اوج تحولات انقلاب، در آمریکا دانشجو بود. جنبش دانشجویی در آمریکا فعالیت زیادی داشت.
این منبع باارزش در دل دانشجویان، نباید دو گزارش به تهران فرستاده باشد؟! تقریباً تمام اسناد ساواک امروز موجود است. مرکز بررسی اسناد تاریخی واجا، موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی به علاوه مرکز اسناد انقلاب اسلامی این اسناد را در اختیار دارند. کاش برای دفاع از حیثیت خود به این دست ادعا‌ها ورود کنند.
مسئله بعدی اینکه «ظریف آمریکایی ا‌ست». این ادعا هم ذیل همان لزوم دفاع از حیثیت حرفه‌ای قرار می‌گیرد. اینکه دیگر بحث تاریخی و مربوط به حدود 50 سال قبل نیست. بحث همین سال‌های اخیر است. فردی در رأس یکی از حساس‌ترین وزارتخانه‌های سیاسی کشور قرار داشته که آدم آمریکایی‌هاست؟ اینجا هم خوب است که دو دستگاه اصلی اطلاعات و امنیت کشور نسبت به این موضوع اعلام موضع کنند.
مهم نیست از ظریف خوش‌مان بیاید یا نه. مهم نیست این اتهام به سعید جلیلی زده شود یا کسی دیگر. مهم این است که باب این اتهام‌زنی‌ها از سال‌ها پیش به خاطر اغراض سیاسی باز شده و به خاطر اینکه اعلام نظری نسبت به برخی از مهم‌ترین آنها صورت نگرفته، به راحتی ادامه پیدا می‌کند. شخص ظریف مهم نیست، از حیثیت حرفه‌ای خود دفاع کنید.