بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - سردبیر نشریه تخصصی سیاست خارجی در آمریکا، نسبت به خسارت‌های بزرگی که سیاست خارجی دیوانه‌وار ترامپ به اقتدار آمریکا خواهد زد، ابراز نگرانی کرد.
به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویزه خود نوشت: استفان والت که نظریه‌پرداز روابط بین‌الملل و استاد دانشگاه‌ هاروارد هم هست، در یادداشتی خاطر نشان کرد: سیاست‌های نامتعارف و غیرقابل ‌پیش‌بینی کاخ سفید باعث نگرانی متحدان آمریکا شده و آنان را به تشکیل ائتلاف‌های جدید سوق داده است.
ادامه این روند، موقعیت آمریکا را تضعیف می‌کند و فرصت‌های بیشتری برای رقبای جهانی‌اش فراهم خواهد کرد.
والت در فارن‌پالیسی نوشت: قسم می‌خورم برنامه من این بود که در این هفته، درباره چیزی غیر از رئیس‌جمهور ایالات‌ متحده دونالد ترامپ بنویسم، اما سیل سیاست‌های بدی که از کاخ سفید سرچشمه می‌گیرد غیرممکن است که نادیده گرفته شود؛ به‌ویژه وقتی که سیاست خارجی را به شکل ناگهانی و گسترده به سمت چیزهای عجیب و غریب می‌کشد. مسئله کلیدی، تاثیری است که اعمال تعرفه‌های ترامپ، و سایر ابتکارات او بر زندگی آمریکایی‌ها خواهد داشت و بخشی از پاسخ به این سؤال بستگی به این دارد که بقیه جهان چگونه به تلاش‌های سنگین ترامپ برای ضرب و شتم و قلدری آن واکنش نشان می‌دهند.
در جهانی فاقد قدرت مرکزی، همه دولت‌ها تمایل دارند که اگر یک دولت بیش از حد قوی شود نگران باشند؛ زیرا نمی‌توانند مطمئن باشند که چگونه ممکن است از قدرتی که در اختیار دارد استفاده کند. نتیجه این است که دولت‌های ضعیف‌تر تمایل زیادی به متحد کردن نیروها برای کنترل قدرت‌های قوی‌تر دارند و در صورت تلاش برای تسخیر یا تسلط بر قدرت‌های ضعیف‌تر، آنها را شکست می‌دهند. اگر یک قدرت قوی در نزدیکی آن قرار گیرد یا ارتش قدرتمندی داشته باشد که به نظر می‌رسد اساساً برای سلطه بر دیگران طراحی شده است یا اگر به نظر برسد که نیات بدی دارد، تمایل به تعادل افزایش می‌یابد. ایالات‌متحده قوی‌ترین قدرت اقتصادی و نظامی جهان از زمان جنگ جهانی دوم بوده، با این حال بیشتر قدرت‌های بزرگ و متوسط جهان ترجیح می‌دهند با آن همسو شوند تا اینکه در برابر آن تعادل برقرار کنند.
اگرچه متحدان ایالات‌ متحده اغلب قضاوت ایالات‌ متحده را زیر سؤال می‌بردند و نگران بودند که سیاست‌های ایالات ‌متحده ممکن است به‌طور ناخواسته به آنها آسیب برساند، در حالت تعادل، آنها همچنان ایالات‌ متحده را به‌عنوان یک شریک مفید و نه به‌عنوان یک خطر جدی می‌دیدند. برتری ایالات‌ متحده نیز قابل تحمل بود؛ زیرا هر دو دولت دموکرات و جمهوری‌خواه به‌طور کلی با متحدان با احترام رفتار می‌کردند. اما رویکرد ‌ستیزه‌جویانه دولت ترامپ به کشورهای سنتی طرفدار آمریکا مانند کانادا یا دانمارک بی‌سابقه است. شرکای آمریکایی نه تنها باید نگران باشند که ایالات ‌متحده دیگر قابل اعتماد نیست، بلکه باید نگران باشند که به‌طور فعال بدخواه است. وقتی رئیس‌جمهور تهدید می‌کند که کانال پاناما را بازپس می‌گیرد یاگرینلند را فتح می‌کند یا کانادا را به پنجاه‌ویکمین ایالت تبدیل می‌کند- مهم نیست که معاهدات موجود چه می‌خواهند یا پاناما، دانمارک یا گرینلندی‌ها درباره آن چه می‌گویند- همه کشورها باید نگران باشند که ممکن است گزینه بعدی باشند.
همان‌طور که تئوری موازنه تهدید پیش‌بینی می‌کند، برخی از رهبران این کشورها در حال حاضر از تلاش‌های هماهنگ برای مقاومت در برابر برنامه خطرناک ترامپ حمایت می‌کنند. هفته گذشته، وزیر دارایی سابق کانادا خواستار برگزاری نشست سران مکزیک، پاناما، کانادا و اتحادیه اروپا شد تا پاسخ‌های مشترکی به تعرفه‌ها و حق حاکمیت ترامپ ارائه دهند. مصر، اردن، عربستان سعودی، امارات متحده عربی، قطر، تشکیلات خودگردان فلسطین و اتحادیه عرب با صدور بیانیه‌ای مشترک پیشنهاد ترامپ برای پاک‌سازی نژادی فلسطینیان از غزه و کرانه باختری را رد کردند. اگر ترامپ به مسیر کنونی خود ادامه دهد، چنین تلاش‌هایی افزایش خواهد یافت و برخی کشورها به دنبال کمک از پکن خواهند بود، حتی شرکای آسیایی آمریکا. رویکرد رادیکال ترامپ نتیجه معکوس خواهد داد.
او ممکن است در کوتاه‌مدت چند امتیاز کسب کند؛ اما نتایج بلندمدت مقاومت جهانی بیشتر و فرصت‌های جدید برای رقبای آمریکا خواهد بود. حفظ تعادل جهان مستلزم استفاده انتخابی از قدرت و مقدار قابل توجهی خویشتن‌داری است. یعنی به دنبال هر فرصتی برای تحقیر کشورهای ضعیف‌تر یا رهبران آنها نباشیم. سایر کشورها باید متقاعد شوند که واشنگتن به وعده‌های خود عمل خواهد کرد و قطع یک توافق یا دادن امتیاز صرفاً درخواست‌های جدیدی را ایجاد نخواهد کرد. متاسفانه، خویشتن‌داری، وفای به قول‌ها و رفتار محترمانه با دیگران هرگز بخشی از کتاب بازی ترامپ نبوده و افراد کم‌صلاحیتی که او منصوب کرده است، این احتمال را کاهش می‌دهد که سیاست خارجی ایالات ‌متحده با ظرافت عمل کند.
همگان از قدرت ایالات ‌متحده آگاهند؛ اما اکنون شاهد پیامدهای کنار گذاشتن دستکش مخملین هستیم. همان‌طور تجربه تاریخی از مهاجمان گذشته نشان می‌دهد، کشورهایی که به زورگویی و مجازات به‌عنوان ابزار اصلی دیپلماسی متوسل می‌شوند، سرانجام خود را در وضعیتی می‌یابند که دوستان کمتر، دشمنان بیشتر و نفوذ محدودتری دارند. تصور نمی‌کردم ایالات ‌متحده بتواند همسایگان نزدیک و بسیاری از متحدان دیرینه خود را به‌طور دائمی از خود براند، اما شواهد نشان می‌دهد که دقیقاً در همین مسیر قرار گرفته است.