بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از خبرآنلاین، پایگاه اینترنتی العربی الجدید نوشت: این روزها فشارهای ایالات متحده بر ایران بیشتر شده است. ترامپ مدت زمان کوتاهی پس از رسیدن به قدرت یادداشتی برای اعمال مجدد «تحریم های حداکثری» امضاء کرد. ترامپ در دور اول ریاست جمهوری خود نیز این تحریم ها را علیه ایران اعمال کرده بود اما این بار این تحریم ها سختگیرانه تر است.
تحریم هایی که هم اکنون اعمال می شود، شامل لغو معافیت عراق از واردات گاز از ایران است و در عین حال ترامپ سعی دارد با بستن روزنه هایی که گفته می شد ایران از طریق آن ها تحریم های مالی را دور می زند یا نفت خود را به کشورها و سازمان های هم پیمان صادر می کند، سیاست «به صفر رساندن همه جانبه صادرات نفت ایران» را تشدید کند. اوایل هفته گذشته ترامپ در مصاحبه با شبکه فاکس نیوز فاش کرد برای آیت الله علی خامنه ای رهبر ایران نامه ای ارسال کرده که در آن آمده است: «امیدواریم دوباره با ما مذاکره کنید زیرا مداخله نظامی ما تبعات وحشتناکی خواهد داشت.» این نامه یک مفهوم دارد و آن این است که ایالات متحده به «تحریم های حداکثری» هرچه قدر هم که شدید باشد، بسنده نخواهد کرد و این احتمال هم وجود دارد که درصورت مخالفت ایران با درخواست ورود به دور جدید مذاکرات به «ابزارهای نظامی حداکثری» متوسل شود.
رهبر ایران به صورت رسمی منتظر دریافت نامه تهدیدآمیز آمریکا نماند و به اظهارات رسانه ای ترامپ پاسخ رد داد و گفت «دعوت ترامپ برای مذاکره با ایران تلاشی برای فریب افکار عمومی است. ایران در گذشته با گروه پنج بعلاوه یک از جمله ایالات متحده مذاکره کرد و به توافقی رسید که همه آن را امضا کردند اما ایالات متحده به تنهایی از آن خارج شد. به همین علت پیش بینی نمی کنیم مذاکره مجدد با این کشور فایده ای داشته باشد. به هر حال هیچ کس قادر نخواهد بود ایران را به مذاکره وادار کند.» پس از آن که انور قرقاش مشاور دیپلماتیک رئیس امارات نامه ترامپ را تحویل عباس عراقچی وزیر خارجه ایران داد، مسعود پزشکیان رئیس جمهور ایران هم گفت: «ایران در شرایط تهدید مذاکره نخواهد کرد و ایالات متحده هرکاری می خواهد انجام دهد.»
ایران خوب می داند که عرصه هر روز بر آن تنگ تر می شود زیرا اوضاع کنونی جهان بسیار متفاوت تر از سال 2015 است که در آن با کشورهای پنج بعلاوه یک توافقنامه امضاء کرد. درست است که این توافق تا حدی توان ایران را برای غنی سازی اورانیوم در اندازه و درجه ای که بتواند تسلیحات هسته ای بسازد، کم کرد اما در عین حال فرصت زیادی برای ایران ایجاد کرد که بتواند دانش هسته ای کسب و از آن در زمینه های متعدد استفاده کند. همچنین به ایران کمک کرد بتواند ظرفیت های علمی و فن آوری خود را از جمله در زمینه های تولید نظامی و علوم هوا-فضا ارتقاء دهد. از آنجا که ایالات متحده کشوری بود که سال 2018 تصمیم گرفت از توافق خارج شود، طبیعی بود ایران با رها کردن برخی تعهدات خود به خصوص درمورد غنی سازی اورانیوم به این تصمیم واکنش نشان دهد. همین مسئله سبب شد ایران در ردیف کشورهایی قرار گیرد که در آستانه هسته ای شدن هستند. این موضوع نگرانی کشورهای غربی و به طور خاص اسرائیل را دوچندان کرد. هرچند ایران همچنان به پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای پایبند است و به تبع آن می پذیرد آژانس بین المللی از راکتورهای هسته ایش بازدید کند.
ایران خوب می داند بندهای ذیل دستور کاری دور جدید مذاکرات -که ایالات متحده بر شروع آن اصرار دارد- این بار به موضوع برنامه هسته ای محدود نخواهد شد و قطعا دو موضوع بسیار مهم دیگر را نیز در برخواهد گرفت. بند اول مربوط به برنامه تسلیحاتی ایران به ویژه ساخت پهپاد و موشک بالستیک است. بند دوم هم مربوط به نفوذ منطقه ای ایران به خصوص روابط ایران با کشورهای تاثیرگذاری است که خارج منطقه هستند. در مورد بند مربوط به برنامه تسلیحاتی، ایران پیش بینی می کند هدف اصلی از گنجاندن این برنامه در دستور کار دور جدید مذاکرات، بررسی احتمال کاهش دادن آن و اعمال فشار بر این کشور برای تنزل دادن برنامه تسلیحاتی به سطحی است که هیچ گونه تهدیدی متوجه امنیت اسرائیل نشود اما درباره بند نفوذ منطقه ای، ایران پیش بینی می کند هدف اصلی از گنجاندن این بند در دستور کار دور جدید مذاکرات، ملزم کردن این کشور به نداشتن تعامل با سازمان های درج شده در فهرست تروریسم آمریکا است. در این جا مقصود از این سازمان ها، جنبش های حماس و جهاد اسلامی در فلسطین اشغالی، حزب الله در لبنان و گروه انصارالله (حوثی ها) در یمن است. همچنین ایران باید تعهد بدهد که به این سازمان ها کمک مالی یا تسلیحاتی نمی کند. از آنجا که این خواسته ها نقض آشکار حاکمیت است، طبیعی است که ایران از پایه و اساس اجازه نمی دهد مجبور به وارد شدن به مذاکراتی شود که پیرامون مسائلی است که حقوق بین الملل آن ها را مسائل داخلی این کشور می داند.
در این جا اشاره به این نکته ضروری به نظر می رسد که دیدگاه کنونی آمریکا درباره نحوه برخورد با ایران با دیدگاه اسرائیل فرق دارد. هرچند هر دو درباره ضرورت استفاده از همه راه های موجود برای مقابله با دستیابی ایران به ساخت تسلیحات هسته ای اتفاق نظر دارند. همچنین درباره سنگ اندازی در مسیر تلاش های ایران برای ساخت سلاح های مجهز به فن آوری بالا و نیز وادار کردن این کشور به قطع روابط با سازمان های ضد اسرائیل هم نظر هستند. در حالی که ترامپ ترجیح می دهد برای رسیدن به اهداف مذکور از سلاح تحریم های اقتصادی و ابزارهای قدرت نرم استفاده کند و البته گزینه نظامی را به عنوان آخرین گزینه بعید نمی داند، نتانیاهو معتقد است تحریم های اقتصادی و ابزارهای قدرت نرم سودی نخواهد داشت و استفاده از قدرت نظامی تنها راه رسیدن به اهداف مذکور است. 
در چنین چهارچوبی گزینه های ایران محدود به نظر میرسد. اگر از ابتدا مذاکره با ایالات متحده را رد کند، این گونه به نظر خواهد رسید که موضوع مهمی را درباره برنامه هسته ای خود پنهان می کند. به این ترتیب احتمالا کار دشمنان ایران برای این که این کشور را به طور کامل مسبب هر اتفاقی که می افتد بدانند، آسان می شود. همچنین راه برای آغاز عملیات نظامی گسترده علیه ایران هموار می شود. اگر زیر فشار تهدیدهای آمریکا و اسرائیل به مذاکره تن دهد، با ریسک افتادن در دامی مواجه خواهد شد که احتمالا نمی تواند از آن خارج شود. برای خروج از این تنگنا، تنها گزینه منطقی موجود این است که از ابتدا مذاکره را بپذیرد اما آن را به موضوع برنامه هسته ای محدود کند زیرا برنامه هسته ای تنها موضوعی است که ایران به علت امضا کردن پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای در سطح جهان نسبت به آن مسئول است و این مسئولیت آن را ملزم می کند که به تسلیحات هسته ای دست نیابد یا این تسلیحات را نسازد. در این صورت میتواند مذاکرات به اطلاع یافتن از این موضوع محدود شود که آیا ایران تعهدات خود را براساس پیمان منع گسترش تسلیحات هسته ای نقض کرده است یا خیر. ایران هم مکلف خواهد بود تلاش هایش را بر این متمرکز کند که ثابت کند ماهیت برنامه هسته ای صلح آمیز است. این اتفاق راحت می افتد زیرا در ایران طبق یک فتوای دینی دستیابی به تسلیحات هسته ای حرام است. به هر حال اتخاذ و اجرای تدابیر لازم برای اطمینان یافتن از این واقعیت مدت زمان زیادی طول خواهد کشید. ایران به این مدت زمان نیاز دارد تا بتواند از بار تنش کنونی کم کند و معادلات منطقه ای خود را بازیابی کند. اگر مذاکرات به مرحله پیشرفته برسد، در آن صورت نیاز است سازوکاری تعریف شود که جلوی غنی سازی اورانیوم با درجه بالا را که از آن برای تولید تسلیحات هسته ای استفاده می شود، بگیرد. در این زمان ایران می تواند چانه زنی کند و در ازای این اقدام تضمین هایی بخواهد که به موجب آن ها همه طرف هایی که توافقنامه جدید را امضا می کنند، مجبور شوند به تعهدات خود پایبند بمانند و دیگر کاری که ترامپ در دور اول ریاست جمهوری خود انجام داد، تکرار نشود.
به موازات این گزینه، پیش بینی می شود ایران با تکیه بر گسترش توانمندی های داخلی خود، تقویت روابط با کشورهای همسایه، ارائه همه مشوق ها برای اجتناب از همکاری با اسرائیل، آگاه سازی از خطرات احتمالی ناشی از همکاری با این دولت سرکش و بالاخره تلاش برای احیا (توسعه) روابط راهبردی خود با چین و روسیه سعی کند هرگونه تلاش برای تحریک یا برانگیختن خود را در نطفه خفه کند. از آنجا که کشورهای عضو شورای همکاری خلیج {فارس} اولین قربانی هرگونه حمله گسترده نظامی به ایران خواهند بود، باید متوجه باشند که تمام مشکلات منطقه به هم گره خورده و در هم تنیده شده است و برقراری امنیت و ثبات جمعی در این منطقه اول و آخر منوط به حل مسئله فلسطین با تشکیل کشور مستقل و دارای حاکمیت فلسطین به پایتختی شرق قدس است.