بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - اعتماد / «علی(ع) حقیقت جاودانه» عنوان یادداشت روز در روزنامه اعتماد به قلم محمد کوکب است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در طول پانزده قرن اخیر در وصف امام علی(ع) هزاران بیت شعر سروده شده و صدها کتاب و مقاله به نگارش در آمده است. در این مقال به بهانه میلاد فرخنده آن قرآن‌ناطق و عدالت مجسم، به شخصیت استثنایی او -که دوست و دشمن بدان اذعان دارند- اشاره‌ای گذرا می‌کنم تا از این طریق، ادای دینی به ساحت قدسی پیشوای پرهیزکاران شده باشد. این چهره تکرار نشدنی تاریخ اسلام و بلکه تاریخ بشریت، از یک سو به استناد آیه مباهله(1) «نفس» پیامبر اکرم (ص) است و همین منزلت برای آگاهی از مقام و جایگاه وی کافی است؛ چه حضرت ختمی‌مرتبت آخرین سفیر الهی و اشرف انبیاء از آدم صفی‌الله تا عیسی روح‌الله است و علی(ع) جان و روح چنین انسان کاملی است. از سوی دیگر علی(ع) فرزند پدر و مادری چون ابوطالب و فاطمه بنت اسد است؛ پدری که به رغم فشارهایی که از سوی کفار قریش برای دست کشیدن از حمایت برادرزاده‌اش بر او وارد می‌شد، تا آخرین نفس از پیامبر خدا و رسالتی که بر عهده داشت دفاع نمود و مادری که به هنگام وضع‌حمل به خانه خدا روی آورد و به شرافت زایش علی در میان کعبه و به دست فرشتگان ملکوت اعلی مشرف شد. و از آنجا که خدای علی اراده کرده بود تا این مولود مبارک در زیر بارش آبشار وحی و با زمزمه‌های دل‌انگیز کلام آسمانی رشد کند و تار و پود وجودش در کارگاه عرفان و عشق و شوریدگی تنیده شود، قلم تقدیر چنین رقم خورد که مولود کعبه کودکی خود را در خانه پیامبر و در آغوش پر مهر وی و دامان پاک خدیجه(س) سپری نماید و در خلوت رازآمیز محمد(ص) با خدای خود در غار حراء، همراه و هم‌نفس او باشد؛ چه آینه‌گردانی چونان علی باید که آینه تمام‌نمای خدا را در چهره وجود خویش متجلی سازد. از طرف دیگر علی(ع) شوی فاطمه زهرا(س) پاره تن پیامبر است و اگر علی نبود، فاطمه را هیچ همسری درخور شأن و مقامش نبود و محصول این پیوند آسمانی ستارگان فروزانی است همچون حسن، حسین، زینب و ‌ام‌کلثوم (علیهم‌السلام) که تا قیام قیامت بر تارک تاریخ بشریت می‌درخشند و رهروان حقیقت را به سر منزل مقصود ره می‌نمایند. به راستی کدام فضیلت برای یک انسان بالاتر از اینکه در کعبه‌زاده شود و در محراب مسجد به حضرت دوست بار یابد. 
و این چهره استثنایی با تمام این امتیازات بی‌نظیر، در زمانه خود مظلوم بود و ناشناخته، به گونه‌ای که قصه پرغصه تنهایی خویش را با «چاه» می‌گفت و سینه پر درد خود را به الماس «آه» می‌سفت. آری او اول مظلوم عالم است و کدام مظلومیت بالاتر از اینکه آن درهم‌کوبنده کافران که چکاچاک شمشیرش لرزه بر اندام دشمنان خدا می‌افکند و تیغ آبدار و برانش از خون خائنان و منافقان سیراب می‌شد، آن جا که باید از نهال نورس اسلام در برابر یورش خصم در کمین نشسته دفاع کند، خار در چشم و استخوان در گلو، از حق مسلم خویش در می‌گذرد و با صبر و سکوتی از سر بصیرت و نه استیصال، وحدت امت پیامبر و تداوم و جاودانگی مکتب قرآن را تضمین می‌نماید و به قول دکتر علی شریعتی: «بزرگ‌ترین تجلی علی(ع) و شهامت و فداکاری و حق‌پرستی او در این سکوت نهفته است»(2). 
1- سوره آل عمران، آیه 61
2- علی، مکتب، وحدت، عدالت، ص 32