بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - به گزارش بازار ، حامد پاک‌طینت در یادداشتی با عنوان آمریکاستیزی به روش چینی در بررسی اقدامات چین در مواجهه با آمریکا چنین نوشت:
دیپ سیک، خبرسازترین اتفاق 2 روز گذشته، کاری که هوش مصنوعی چینی با بزرگترین شرکتهای فناوری جهان کرد.دود شدن بیش از 2500 میلیارد دلار ارزش شرکتهای فناوری در بورس آمریکا در یک روز - روزی که در تاریخ خواهد ماند.
عددی معادل 20 برابر کل ارزش بورس ایران!
چین نه مشتهایش را گره کرد، نه شعار مرگ بر این و آن داد، نه نیمی از جهان را دشمن خطاب کرد، نه در مجلس‌اش عربده‌کشی کرد، نه روابطش را با جایی محدود کرد، نه از روی پرچم کشوری راه رفت یا آن را آتش زد.
چین با کمک تکنولوژی آمریکایی، اما با سرمایه و هوش چینی به جنگ فناوری آمریکایی رفت و کاری که کرد کوتاه کردن الگوریتم جستجو، و بنابراین سرمایه و زمان عملکرد هوش مصنوعی بود. چینی ها آن را به 0.2% کاهش دادند!
هوش مصنوعی چینی به جای آن که همه‌چیزدان باشد، اطلاعات مورد نیازش را در زمان استفاده احضار می‌کند. فقط همین! این روش، هزینه‌های سنگین سخت‌افزاری، نرم‌افزاری و تحلیلی را به شکل مضحکی کم می‌کند. از این جالب‌تر اینکه تمام کدها برای استفاده عمومی و توسعه فردی باز گذاشته شده است به این معنا که دیگر محدودیت و انحصاری برای توسعه هوش مصنوعی در دنیا وجود ندارد.
آمریکاستیزی از دید چینی‌ها مفهومی غیر از مفهوم ما دارد، آنها، ستیز را در رقابت می‌بینند، رقابتی که منجر به رفاه و توسعه برای مردم کشورشان شود. رقابت در توسعه اقتصادی از طریق فناوری، سرمایه‌گذاری و با اهرم خلاقیت جوانانی که با دنیا در ارتباطند و در نهایت رفاه و ثروتی که برای مملکت و جامعه به دست می‌آید.
پرسش بزرگ این است که حتی اگر امروز به فرض محال بینش ما به آمریکاستیزی از مدل ایدئولوژیک به مدل اقتصادی تغییر کند، برای کشور ما امکان‌پذیر است؟
در شرایطی که سایز اقتصاد ما کوچکترین نسبتی با اقتصاد آمریکا ندارد، سرمایه‌های کشور ترجیح می‌دهند به خارج از ایران حرکت کنند یا اگر در خارج از کشور هستند به ایران بازنگردند، جوانان خلاق و نخبه ایرانی هر روز کشور را ترک می‌کنند، امکان استفاده از فناوری روز به دلیل تحریم‌ها غیرممکن است، استفاده از دانش روز به دلیل انزوا نازل است، پرمنفعت‌ترین فعالیت‌های اقتصادی منتسب به دولت است و معضلات این کشور در سطح فیلتر کردن یا نکردن است، عملا ایران از سرمایه انسانی، اقتصادی و انگیزه‌ای تهی شده است و اساسا چنین نگاهی محال است.
بنابراین، بسیاری از زمان‌هایی که شاید در خلوت خود، از خود می‌پرسیم چرا با تغییر هر دولت تغییری در این مسیر ایجاد نمی‌شود، پاسخ در اینجاست که ایران با نگاه قبل، اکنون تهی از امکان تحول شده است و حتی به فرض نگاه جدید سالها طول خواهد کشید تا به مسیر تحول بازگردد.
تاریخ اما به ما می‌گوید، روزی فرا خواهد رسید که چاره‌ای جز تغییر نگاه نیست و آن روز، روزی است که منابع دیگری برای استمرار نگاه قبل در مملکت نمانده است!