بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - در تمام ناوگان جنگی قدرتمند نیروی دریایی آمریکا، موردی مثل ناو هواپیمابر سیچوان چین یافت نمی‌شود و این ابهامات زیادی را در این رابطه مطرح کرده که چرا آمریکایی‌ها به سراغ ساخت چنین ناوی نمی‌روند.
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، در اواخر سال 2024 میلادی بود که نیروی دریایی چین در کارخانه کشتی‌سازی هودونگ، در خارج از شهر پرزرق‌وبرق شانگهای، یکی از بزرگ‌ترین و خلاقانه‌ترین کشتی‌های جنگی جهان را به آب انداخت: سیچوان.
این کشتی که نامش از یکی از استان‌های چین گرفته‌شده، شبیه یک کشتی تهاجمی دوزیست (آبی-خاکی) است که با عرشه مسطحش می‌تواند تفنگداران دریایی را از طریق هلیکوپتر و فرود هواپیما به خشکی بفرستد؛ این کشتی جنگی درعین‌حال قابلیت جالب‌توجه دیگری نیز دارد: بهره‌گیری از یک سیستم منجنیق الکترومغناطیسی که توسط آمریکا ساخته‌شده و می‌تواند هواپیما‌های جنگی با بال ثابت را به هوا پرتاب کند.
نکته عجیب اینجاست که حتی در ناوگان جنگی و قدرتمند نیروی آمریکا، هیچ کشتی‌ای شبیه به سیچوان وجود ندارد. اگرچه سیچوان در نوع خود پیشگام و اولین است، اما مطمئناً آخرین نخواهد بود.
با تکامل فناوری در جنگ‌های دریایی و اعزام پهپاد‌های بدون سرنشین به دریاها، کشتی‌هایی که می‌توانند هواپیما‌های بدون سرنشین را به تعداد زیاد پرتاب و بازیابی کنند، تدریجاً به یکی از ارکان حیاتی در ناوگان دریایی تبدیل می‌شود.
دراین‌بین، اختلافات موجود در منطقه شرق آسیا میان چین و تایوان هم در افزایش تلاش‌های نظامی دریایی چینی‌ها بی‌تأثیر نبوده است. یکی از اهداف تقویت نظامی چین در چهار دهه اخیر، ایجاد نیرویی است که قادر به انجام تهاجمی موفق به تایوان باشد. چراکه راه رسیدن به تایوان از طریق دریا و هوا است و به نظر می‌رسد که سیچوان برای حمل نیرو‌های نظامی به این نبرد طراحی‌شده است.
این کشتی جنگی 260 متری قابلیت حمل بیش از 1000 تفنگدار دریایی چینی را داراست تا آنها را از طریق هوا و دریا در خطوط ساحلی مستقر کند.
سیچوان برای سوار کردن ناوگانی از هلیکوپتر‌های متوسط و سنگین برای حمل تفنگداران دریایی و تجهیزات آنها به ساحل طراحی‌شده است. این کشتی درعین‌حال برای عملیات با ناوچه آب‌خاکی (لندینگ کرفت) به‌ویژه هاورکرافت نوع 726 "Mustang" که از هاورکرافت حمل‌ونقل لندینگ کرفت Air Cushion (LCAC) نیروی دریایی آمریکا الهام گرفته‌شده طراحی‌شده؛ در راستای انجام این کار، سیچوان به یک عرشه Well مجهز است که در ارتفاعی پائین‌تر از عرشه‌های جلو و عقب قرار دارد و می‌تواند شناور‌های حامل نیرو را بارگیری کرده، محفظه را با آب دریا پرکرده و سپس آنها را در اقیانوس آزاد شناور کند.
سیچوان به‌علاوه یک ناو هواپیمابر بدون سرنشین نیز هست. این کشتی مجهز به منجنیق‌های پرتاب الکترومغناطیسی است که می‌تواند هواپیما‌های بال ثابت را به ارتفاع فرستاده و به سه ردیف تجهیزات مهارکننده برای بازیابی ایمن آنها پس از پرواز مجهز شده است. سه آسانسور، هواپیما‌ها را از آشیانه در پایین، به عرشه پرواز در بالا منتقل می‌کنند.
درعین‌حال این کشتی برای حمل پهپاد‌های تهاجمی بهینه‌سازی شده است؛ در سال 2024، مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی (CSIS) در گزارشی اعلام کرد که یک مرکز آزمایشی در نزدیکی یک کارخانه کشتی‌سازی، هواپیما‌های جنگی بدون سرنشین Hongdu GJ-11 ملقب به "شمشیر تیز" را به صورت عملیاتی مورد استفاده قرار می‌دهد.GJ-11 که طول آن به بیش از 9 متر می‌رسد و از موتور‌های جت نیرو می‌گیرد، سریع‌تر و مسلح‌تر از پهپاد‌های MQ-9 Reaper نیروی هوایی آمریکاست و به‌علاوه قابلیت مخفی‌کاری‌ای دارد که می‌تواند تا با استفاده از قابلیت رادار گریزی اش، به حریم هوایی دشمن نفوذ کرده و بمب‌های ماهواره‌ای و لیزری را به این فضا‌ها برساند. در این گزارش ارزیابی‌شده که قابلیت حمل پهپاد شناسایی WZ-7 و UCAV "حمله رنگین‌کمان" به نام CASC که کوچک‌تر و کم‌توان‌تر است را نیز داراست.
ترکیب کشتی آبی‌خاکی و ناو، انعطاف‌پذیری بالایی را در طراحی سیچوان برای مأموریت‌های نظامی در اختیار نیروی دریایی چین قرار خواهد داد. درصورتی‌که مأموریت یک فرود آبی‌خاکی باشد، سیچوان هلیکوپتر‌های ترابری و هاورکرافت را حمل می‌کند و زمانی که تفنگداران دریایی به ساحل می‌آیند، می‌تواند به‌عنوان یک سکوی هوایی مجدداً پیکربندی‌شده و از پهپاد‌های تهاجمی خود برای انجام حملات هوایی پشتیبانی نزدیک هوایی استفاده کند. درحالی‌که تفنگداران دریایی در سراسر جزیره پیش می‌روند، سیچوان این قابلیت را دارد تا پدافند تایوانی را در هم بشکند.
اگر چین بخواهد تایوان را محاصره کند و برای تسلیم کردن این کشور، راه را برای ورود کشتی‌های تجاری ببندد، هواپیما‌های بدون سرنشین برای گشت‌زنی در حریم هوایی و تیم‌های سوار بر کشتی‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند و کشتی‌ها را با هلیکوپتر و قایق‌های کوچک بازرسی می‌کنند. سیچوان در این راستا حتی می‌تواند هلیکوپتر‌های ضد زیردریایی را برای جستجوی زیردریایی‌های تایوانی و آمریکایی سوار کند.
تردیدی نیست که سیچوان یک کشتی مبتکرانه است، اما سؤال اینجاست که ترکیب یک کشتی حامل و آبی-خاکی به چه معناست؟ تجهیزات پرتاب هواپیمای الکترومغناطیسی پیچیده، گران‌قیمت و برای یک ناو نیمه‌وقت، بیش‌ازحد لوکس و تشریفاتی به نظر می‌رسد. به‌ویژه در شرایطی که تفنگداران دریایی آمریکا جنگنده حمله کوتاه برخاست/فرود عمودی F-35 B را از کشتی‌های آبی‌خاکی به پرواز درمی‌آورند ولی این جت برای برخاستن و فرود نیازی به منجنیق و تجهیزات دستگیره ندارد.
چین به هواپیما‌هایی مثل F-35 B نیازمند است؛ اما نقص آنها در دانش موتور، بدین معناست که قادر به تولید موتور‌های قدرتمندی نیستند که مثل جنگنده آمریکایی این امکان را داشته باشد که بدون کمک کشتی‌های آبی‌خاکی عمل کند. یک برداشت انتقادی از سیچوان این است که به دلیل کمبود فناوری برای ساخت F-35 B، چینی‌ها مجبور شده‌اند تا کشتی‌هایی با منجنیق بسازند و از پهپاد‌ها استفاده کنند.
اما درهرحال سیچوان یک شگفتی مدرن است، اما در جزئیات یک کشتی معیوب به شمار می‌رود؛ چراکه به‌رغم پیشرفت‌های فوق‌العاده چین، هنوز کار‌هایی است که سیچوان قادر به انجامشان نیست. درنتیجه دلیلی وجود ندارد که نیروی دریایی آمریکا درخواست و سفارشی برای ساخت کشتی مشابهی داشته باشد. چراکه آنها مدیون F-35 B هستند.