بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - تحلیل سخنان و عملکرد آمریکا نشان می‌دهد که هدف این کشور از مذاکره، انجام معامله‌ای یک‌طرفه به نفع خود است که در آن قصد دارد شرایط را به ایران دیکته کند. الگوی روشن این رویه را در رفتار دونالد ترامپ با اوکراین دیدیم. بررسی عملکرد ترامپ در دور اول نشان می‌دهد که او به خود مذاکره به‌عنوان یک دستاورد نگاه می‌‌کند و این دستاورد هم پشت میز مذاکره نیست.
به عبارت دیگر، فقط این‌که ما مذاکره را بپذیریم، برای ترامپ یک دستاورد و پیروزی به‌شمار می‌آید و او این موضوع را تبلیغ خواهد کرد که ایران تسلیم شده و آماده مذاکره است.با این شرایط، او درواقع اعلام پیروزی خواهد کرد و وقتی که پیروز شد، به میز مذاکره نخواهد آمد تا گفت‌وگویی انجام دهد یا امتیازی بدهد و بگیرد، چه برسد به این‌که بخواهد تحریم‌ها را لغو کند.
این رویه به‌وضوح در نحوه برخورد او با کره ‌شمالی نیز مشهود است. پس ازسه نشست وعکس‌گرفتن، هیچ تحریمی کاهش نیافت و هیچ امتیازی به کره شمالی داده نشد. به این ترتیب، او توانست حداقل به‌ظاهر تا حدی کره شمالی را مهار کند و این تصویر را ایجاد کند که «من توانستم کره شمالی را با سه عکس مهار کنم.»
علاوه‌براین، ما دائما از طرف‌های مستقیم و غیرمستقیم، به‌طور تلویحی و غیرتلویحی، تهدید می‌شویم و این‌گونه القا می‌شود که اگر مذاکره نکنید، گزینه نظامی مطرح خواهد بود. طبیعی است که یک بازیگر عاقل در این شرایط مذاکره نخواهد کرد، زیرا وارد بازی از پیش باخته می‌شود؛ چراکه طرف مقابل حاضر نیست امتیازی بدهد. به این ترتیب، اگر شما در چنین شرایطی بپذیرید که مذاکره کنید، درواقع پذیرفته‌اید که آن تهدید مؤثر بوده و شما احساس ضعف کرده‌اید. پس دوباره در این حالت لزومی ندارد که به شما امتیاز بدهد.آمریکا سال‌هاست که می‌داند که هزینه هر نوع جنگ تمام‌عیار با ایران برای او چقدر خواهد بود. از این نظر حمله نظامی تمام‌عیار علیه کشورمان بعید است، چون نه در توان آمریکا و نه به نفع آمریکاست که بخواهد با ما بجنگد.
بماند که بلوف یا احتمال هر نوع اقدام نظامی آمریکا، اروپایی‌ها را نگران می‌کند. روز دوشنبه هم در این فضا و ناظر به همین نگرانی مسئول سیاست‌خارجی اتحادیه‌اروپا گفته است که هیچ جایگزینی برای راه‌حل دیپلماتیک درباره برنامه هسته‌ای ایران وجود ندارد. البته احتمال تعرض رژیم‌صهیونیستی به برخی نقاط کشورمان هست که به زعم خودش صورت‌مسأله را پاک کرده باشد. و این اقدام حتما باید با همکاری آمریکایی‌ها باشد هرچند آمریکا این را تکذیب کند. عدم ورود آمریکا هم به این بحث به دو دلیل است. یکی این‌که با وجود زیرزمینی بودن تاسیسات هسته‌ای ایران و پدافند قدرتمند بومی کشورمان، آنها اطمینان قطعی از توان ضربه‌زدن ندارند و هنوز هم مطمئن نیستند که بمب‌های سنگرشکنی که دارند امکان تخریب مراکز اتمی ما را داشته باشد. دوم این‌که هنوز از شدت واکنش ایران مطمئن نیستند. طبیعی است که پاسخ ایران به چنین درگیری‌هایی به تشدید تنش‌ها منجر خواهد شد و این درگیری شدید به سمت یک درگیری گسترده‌تر در سطح جهانی پیش خواهد رفت که تبعات جدی برای کل دنیا خواهد داشت.ممکن است درگیری آمریکا و ایران احتمالا درگیر شدن دیگران را در پی داشته باشد که این به‌هیچ‌وجه مطلوب غرب نیست. تداوم نشست‌های اروپا با ایران هم نشان می‌دهد که غرب می‌داند که به قول ترامپ ایران هنوز قوی است و زمان آن گذشته است که فقط آن خسارت وارد کنند.