بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - - در ماه‌های ابتدایی ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، رهبران اروپایی به‌طور فزاینده‌ای به این نتیجه رسیدند که تکیه بر ایالات‌متحده برای تأمین امنیت قاره اروپا ریسک بزرگی است. روابط ترامپ با ولادیمیر پوتین، حملات عمومی معاون رئیس‌جمهور JD Vance به سیاست‌های داخلی کشورهای اروپایی، تحمیل تعرفه‌ها و تهدیدات به سرزمین دانمارکی گرینلند باعث شد که رهبران اروپایی به‌طور جدی به آینده‌ای فکر کنند که در آن ایالات‌متحده و سلاح‌های هسته‌ای آن دیگر ضمانت نهایی امنیت اروپا نباشند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
شک و تردیدها درباره تمایل ایالات‌متحده به جنگ هسته‌ای برای دفاع از اروپا مدت‌ها قبل از ترامپ وجود داشت. به گزارش فارن افرز، در دوران جنگ سرد، رئیس‌جمهور فرانسه، شارل دو گل، به‌صراحت پرسیده بود که آیا ایالات‌متحده حاضر است "نیویورک را در ازای پاریس معامله کند؟" اما خصومت‌های دولت ترامپ، اهمیت تلاش‌های اروپا برای تأمین دفاع خود را به‌طور جدیدی مطرح کرده است. با این حال، برای اینکه اروپا مسئولیت امنیت خود را بر عهده بگیرد، تنها افزایش اراده سیاسی، بودجه‌های دفاعی بالاتر یا فرآیندهای بهتر هماهنگ‌شده خرید تسلیحات کافی نیست. اروپا باید یک تریلمای استراتژیک را در مورد گزینه‌های هسته‌ای خود مدیریت کند. رهبران اروپایی سه هدف دارند که می‌خواهند به آن‌ها برسند: بازدارندگی معتبر و مؤثر در برابر روسیه، ثبات استراتژیک (به معنای کاهش انگیزه‌ها برای هر کشوری که بخواهد نخستین استفاده از سلاح هسته‌ای را انجام دهد) و عدم گسترش سلاح‌های هسته‌ای به کشورهای جدید. متأسفانه، اروپا نمی‌تواند همه این اهداف را محقق کند. در واقع، انتخاب هر دو هدف از این سه، دست‌یابی به هدف سوم را غیرممکن می‌کند. اگر اروپا ثبات استراتژیک و عدم گسترش را انتخاب کند، ممکن است نتواند روسیه را بازدارندگی کند. اما برای تقویت موضع هسته‌ای خود به اندازه کافی برای بازدارندگی معتبر، اروپا باید یا به کشورهای جدید اجازه دهد که سلاح‌های هسته‌ای بدست آورند یا یک درجه از ثبات استراتژیک را فدای کند. هیچ‌یک از گزینه‌های موجود ایده‌آل نیستند. اما در غیاب حمایت ایالات‌متحده، بهترین گزینه برای اروپا انتخاب عدم گسترش و بازدارندگی معتبر است. پذیرش یک سطح از بی‌ثباتی استراتژیک در روابط اروپا و روسیه نیاز به پذیرش خطرات واقعی هسته‌ای دارد. با این حال، گزینه‌های دیگر حتی خطرناک‌تر خواهند بود.
در گزارشی از فارن افرز، اولین گزینه برای اروپا در غیاب حمایت ایالات‌متحده انتخاب ترکیب عدم گسترش و ثبات استراتژیک است. در این سناریو، فرانسه و بریتانیا تنها قدرت‌های هسته‌ای اروپا باقی می‌مانند و هیچ کشور دیگری سلاح هسته‌ای به‌دست نمی‌آورد. این دو قدرت هسته‌ای اروپایی همچنان به حفظ زرادخانه‌هایی خواهند پرداخت که به‌طور عمده برای ارائه قابلیت ضربه ثانویه قابل اعتماد به‌جای گزینه‌های گسترده استفاده نخست طراحی شده‌اند. اما در این سناریو، موضع دفاعی اروپا در برابر روسیه اعتبار نخواهد داشت. کشورهای خط مقدم ناتو، به‌ویژه کشورهای بالتیک، در برابر حملات محدود روسیه آسیب‌پذیر خواهند بود. روسیه می‌تواند با تهدید به استفاده از سلاح هسته‌ای علیه اروپا، هر سرزمینی را که به‌دست آورده تهدید کند، که به‌نام "تقدیس‌سازی تهاجمی" شناخته می‌شود. هر تهدید روسیه در چنین زمینه‌ای معتبر خواهد بود، زیرا روسیه در سطح زیر استراتژیک بر فرانسه و بریتانیا تسلط دارد، با سلاح‌های هسته‌ای با بازده کمتر و برد کوتاه‌تر که برای استفاده در میدان جنگ طراحی شده‌اند و نه تهدید به نابودی کامل. مسکو می‌تواند چنین تهدیداتی را با این انتظار پیش ببرد که قدرت‌های هسته‌ای اروپا، بدون توانایی برای پاسخ متقابل و حفظ محدودیت در درگیری، از تلاش برای بازپس‌گیری سرزمین‌های از دست رفته عقب‌نشینی کنند.
گزارش فارن افرز اشاره می‌کند که این شکاف اعتبار به راحتی با افزایش نیروهای متعارف اروپا پر نخواهد شد. اجتناب از دلمای بین تسلیم به تهدیدات هسته‌ای روسیه و از دست دادن سرزمین‌های ناتو یا ریسک تشدید هسته‌ای در تلاش برای آزادسازی سرزمین‌های ناتو نیازمند دفاع‌های متعارف قوی است که قادر به توقف یک حمله روسی در مرز باشد. کشورهای اروپایی ناتو، به‌ویژه آن‌هایی که نزدیک به روسیه هستند، سرمایه‌گذاری‌های قابل توجهی در تقویت دفاع محلی خود انجام داده‌اند، از جمله افزایش بودجه‌های دفاعی و برنامه‌ریزی برای اعزام نیرو به کشورهای خط مقدم. اما این اقدامات هنوز برای مقابله با یک حمله تعیین‌شده روسی، به‌ویژه در کشورهای بالتیک، کافی نیستند. یک نیروی دفاعی که بتواند بیشتر از تأخیر در حمله روسی اقدام کند، نیاز به افزایش قابل توجهی در تعداد نیروها و موضعی مشابه به نیروهای ایالات‌متحده در آلمان غربی در دوران جنگ سرد دارد. اصولاً چنین تلاشی غیرممکن نیست، اما نیاز به زمان و سرمایه‌گذاری مستمر دارد که فراتر از افزایش‌های کوتاه‌مدت اخیر کشورهای اروپایی در بودجه‌های دفاعی است. به‌طور واقعی، ایجاد یک موضع دفاعی قابل اعتماد به حدود هفت تا ده سال یا بیشتر زمان نیاز دارد.
گزینه دیگر برای اروپا انتخاب عدم گسترش و بازدارندگی معتبر است. در این سناریو، فرانسه و بریتانیا به عنوان تنها قدرت‌های هسته‌ای باقی خواهند ماند، اما برای جبران شکاف در توانمندی‌های متعارف و سلاح‌های هسته‌ای با بازده پایین، اروپا باید به بازدارندگی گسترده‌ای که توسط این دو کشور هسته‌ای ارائه می‌شود تکیه کند. برای بازدارندگی از حمله روسیه به کشورهای خط مقدم در شرق اروپا، فرانسه و بریتانیا باید گزینه‌های هسته‌ای تاکتیکی با بازده پایین خود را گسترش دهند و تمایل خود را به استفاده از آن‌ها، از جمله استفاده نخست، نشان دهند. این رویکرد مشابه استراتژی ایالات‌متحده و ناتو در دوران جنگ سرد پس از آنکه اتحاد شوروی توانایی هدف قرار دادن ایالات‌متحده با سلاح‌های هسته‌ای را به‌دست آورد است. در این رویکرد، لندن و پاریس باید گزینه‌های هسته‌ای محدود خود را گسترش دهند و دکترین‌هایی توسعه دهند که نحوه استفاده واقعی از آن‌ها در مأموریت‌های میدان جنگ را مشخص کند.
در نهایت، سومین گزینه برای اروپا در غیاب تضمین‌های امنیتی ایالات‌متحده انتخاب بازدارندگی معتبر و ثبات استراتژیک است که به‌طور مؤثر به تعهد قاره به عدم گسترش سلاح‌های هسته‌ای پایان می‌دهد. در این سناریو، قدرت‌های هسته‌ای اروپا زرادخانه‌هایی را حفظ می‌کنند که برای انتقام‌گیری به جای استفاده نخست بهینه شده‌اند و بدین ترتیب ثبات استراتژیک حفظ می‌شود. اما اگر موضع هسته‌ای به‌طور مؤثر برای بازدارندگی از تهدیدات متعارف یا هسته‌ای محدود روسیه طراحی شده باشد، سلاح‌ها باید تحت کنترل کشورهایی قرار گیرند که تهدیدی وجودی از جانب روسیه برایشان مطرح باشد، نه فقط فرانسه و بریتانیا که به دلیل فاصله‌شان از روسیه تهدیدی مشابه را احساس نمی‌کنند.
به گزارش فارن افرز، اجازه دادن به گسترش سلاح‌های هسته‌ای در اروپا به انتخاب ثبات استراتژیک و بازدارندگی معتبر ممکن است هزینه‌های زیادی داشته باشد، بنابراین این گزینه به‌عنوان کم‌جاذبه‌ترین گزینه‌ها شناخته می‌شود. کشورهای اروپایی ممکن است تصمیم بگیرند که گسترش سلاح‌های هسته‌ای را قبول کنند، اما این امر می‌تواند به توافق‌نامه عدم گسترش سلاح‌های هسته‌ای که در سال 1970 به تصویب رسید آسیب بزند و منجر به یک دوره از بی‌ثباتی شود چرا که روسیه احتمالاً برای جلوگیری از دستیابی کشورهای اروپای شرقی به سلاح هسته‌ای اقدام نظامی پیشگیرانه خواهد کرد.
در نهایت، به نظر می‌رسد که تکیه بر بازدارندگی هسته‌ای گسترده از سوی بریتانیا و فرانسه می‌تواند بهترین راه‌حل برای اروپا باشد. اگر این دو کشور قادر باشند مشکلات موجود را پشت سر بگذارند، این استراتژی ممکن است به بهترین نحو امنیت کشورهای آسیب‌پذیر اروپای شرقی را تأمین کند، هرچند که هنوز نسبت به مدل ایالات‌متحده در دوران جنگ سرد، کمتر ایمن و شکننده‌تر خواهد بود.