ایرانیان جهان - هنر رسانه‌ای بی‌نقص برای نقد و کاوش سیاسی است و فیلم نیز از این قاعده مستثنی نیست. این رسانه مدت‌هاست که به عنوان ابزاری برای سیاست، چه به عنوان پروپاگاندا و چه به عنوان یک نقد سیاسی بر سیستم حاکم، مورد استفاده قرار گرفته است. از گرفته تا کاندیدای منچوری ، برخی از بهترین فیلم‌های تاریخ دارای زوایای سیاسی متمایزی در خدمت روایتی دراماتیک یا تریلر هستند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
در قرن بیست و یکم نیز به طور مداوم شاهد تولید فیلم‌های سیاسی باکیفیتی بوده‌ایم که در ادامه این مطلب شما را با 10 مورد از آن‌ها آشنا خواهیم کرد. بهترین فیلم‌های سیاسی قرن و بیست و یکم 10- The Post (2017) 9- V For Vendetta (2005) 8- Argo (2012) 7- El Conde (2023) 6- Miss Sloane (2016) 5- The Favourite (2018) 4- Inside Job (2010) 3- The Death of Stalin (2017) 2- Idiocracy (2006) 1- Children of Men (2006) 10- The Post (2017)
فیلم پُست که در سال 1971 روایت می شود، تلاش های خبرنگاران واقعی روزنامه واشنگتن پست را برای به دست آوردن و انتشار اسناد پنتاگون به تصویر می کشد. این اسناد مجموعه‌ای از گزارش‌ها در مورد مداخله آمریکا در ویتنام، گسترش دامنه اقدامات آمریکا در خاک ویتنام، و نحوه پنهان‌ کردن آن از مردم آمریکا بود. در حالی که آزادی مطبوعات و افشاگری (سوت زنی) همیشه مهم خواهد بود، فیلم پُست در چند سال گذشته بیش از هر زمان دیگری مرتبط و ملموس شده است.
روزنامه واشنگتن پست که زمانی به عنوان سنگر روزنامه نگاری و گزارشگری باکیفیت به شمار می رفت، اکنون به مالکیت جف بزوس درآمده و رویکردی به اصطلاح «عدم مداخله» در پیش گرفته است. این میلیاردر جنجالی اخیراً اعلام کرده که واشنگتن پست دیگر نظراتی را منتشر نخواهد کرد که «آزادی‌های شخصی و بازار آزاد» را تبلیغ نمی‌کنند.

بریتانیا تحت کنترل یک رژیم توتالیتر فاشیستی است که مردم را تحت نظارت و انقیاد نگه می دارد. در این استبداد، یک آتش به اختیار نقابدار و مبارز آزادی به نام وی (هوگو ویوینگ) از تکنیک های هرج و مرج و تروریستی برای تضعیف رژیم استفاده می کند. یک آنارشیست جوان به نام ایوی (ناتالی پورتمن) درگیر برنامه ریزی دقیق وی برای سرنگونی دولت می شود.
در حالی که تصویرسازی و شمایل نگاری وی مثل وندتا از آن زمان توسط گزافه گویان فضای آنلاین به بیراهه برده شده است، ارزش ذاتی فیلم و رمان گرافیکی آلن مور که بر اساس آن ساخته شده است، همچنان پابرجاست. ماهیت واقعی و تاریک مبارزه با تمامیت خواهی و اقتدارگرایی در این اقتباس بزرگ از یک اثر ادبی کلاسیک به طور مؤثر و باکلاسی ارائه شده است. این یک فیلم ابرقهرمانی غیر متعارف اما نسبتاً قدرتمند است که در میان جذاب ترین فیلم های این ژانر در هزاره جدید قرار می‌گیرد.

در سال 1979، انقلابیون ایرانی به سفارت آمریکا در تهران یورش برده و 66 کارمند سفارت را گروگان گرفتند. تعداد انگشت شماری از کارمندان سفارت آمریکا در تهران موفق به فرار شدند و در حالی که منتظر نجات بودند به سفارت کانادا پناه بردند. در حالی که برنامه ریزی برای نجات گروگان ها و کارمندان فراری سفارت در جریان است، وزارت امور خارجه و سیا نقشه ای را تدوین می کنند که بر اساس آن، تیمی از نیروهای خود را در پوشش یک گروه فیلمبرداری، به تهران می روند تا یک لوکیشن مناسب برای فیلمبرداری پیدا کنند اما در واقع قصدشان بیرون آوردن کارکنان آمریکایی است.
مطمئناً آرگو یکی از عجیب ترین و در عین حال واقعی‌ترین فیلم‌های جاسوسی قرن بیست و یکم است. این فیلم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده که در آن دولت آمریکا پس از اشغال سفارتش در تهران، در حالت تدافعی قرار گرفته و می خواهد شهروندانش را بدون درگیری بیشتر خارج کند. در حالی که در واقعیت به ندرت چنین اتفاقی می افتد، آرگو داستانی هیجان انگیز را در مورد پیچیدگی ها و ظرافت های این عملیات فاش می کند، هر چند برای جذابیت بیشتر، عناصری غیرواقعی به آن اضافه می شود.

در قرن هجدهم، مشخص می شود که یک سرباز سلطنت خواه فرانسوی در واقع خون آشام است. با گذشت زمان، او شاهد انقلاب فرانسه، اعدام ماری آنتوانت و طیف وسیعی از تحولات سیاسی می شود. این سرباز در نهایت به شیلی می‌رود و به ارتش می‌پیوندد، درجات ترقی را طی می‌کند و در نهایت به دیکتاتور معروف شیلی، آگوستو پینوشه، تبدیل می شود.
هجو و نگرش کمدی تاریک، ابزارهای در دسترس و مؤثری برای بحث در مورد موضوعات ثقیل از جمله فاشیسم و ​​اقتدارگرایی هستند. فیلم سیاسی کنت یک تحلیل با تصویرسازی زیبا، آگاهی بخش و در عین حال کمدی از یک دیکتاتور سابق است که می خواهد به جاودانگی خود پایان دهد. هجو می تواند قدرتمند و تحریک کننده باشد، و در مورد فیلم کنت، به خدمت گرفتن یک دیکتاتور در نقش یک خون آشام رو به سقوط، به تشریح دقیق تر شهرت مردی که لیاقت احترام و داشتن یک میراث را ندارد، کمک می کند.

الیزابت اسلون (جسیکا چستین) یک لابی گر معتاد به کار است. کار او مستلزم آن است که از پشت صحنه بر سیاست تأثیر بگذارد و نتایج سیاسی و افکار عمومی را بر اساس نیازهای مشتریانش تحت تأثیر قرار دهد. جدیدترین مشتری الیزابت از لایحه ای حمایت می کند که کنترل ها و تعادلات مرتبط با داشتن سلاح گرم را افزایش می دهد. این ماموریت، الیزابت و کارمند زیردستش، اسمه (گوگو امباتا-راو) را به یک ماجراجویی تاریک می برد.
خشونت با سلاح گرم و اقداماتی که می توان برای جلوگیری از آن انجام داد، برای برخی موضوعی پیچیده و بحث برانگیز است. برای دیگران، این یک تصمیم سرراست بین سود و فردگرایی در مقابل امنیت عمومی و خیر یک جامعه است. در حالی که دلایل اخلاقی زیادی پشت تصمیمات مردم در این مقوله وجود دارد، دوشیزه اسلون بررسی می کند که چقدر اخلاق در این حوزه نقش ناچیزی ایفا می کند. در عوض، نفوذ از طریق لطف، کمک مالی و سایر تاکتیک‌های پنهانی به دست آمده و حفظ می‌شود.

در بریتانیای کبیر در اوایل قرن 18، ملکه آن (اولیویا کولمن) رئیس دولت است. علیرغم قدرتش، او علاقه ای به حکومت نداشته و در عوض خرگوش های دست آموز پرورش داده و برای سقط جنین های زیادی که متحمل شده است عزاداری می کند. در حالی که ملکه از نظر عاطفی در بحران قرار دارد، دو خواهرزاده او به نام‌های ابیگیل هیل (اما استون) و لیدی سارا چرچیل (ریچل وایز) برای جلب توجه و علاقه ملکه با هم رقابت می‌کنند. هر کسی که علاقه ملکه آن را به خود جلب کند اساساً بر انتخاب ها و نفوذ و دارایی های قابل توجه او کنترل خواهد داشت.
سیاست بسیار خصوصی تر از آن چیزی است که به نظر می رسد. در حالی که دولت‌ها کلیت کشورها و آینده‌ها را شکل می‌دهند، بسیاری از دستاوردهایشان به دلیل شبکه‌ها، دوستی‌ها و آتوهایی است که از یکدیگر دارند. فیلم سوگلی نمونه بارزی این است که چگونه یک رهبر آسیب پذیر می تواند توسط اطرافیانش تحت تاثیر و مورد سوء استفاده قرار گیرد. در حالی که فیلم‌های سیاسی به شدت متفاوت هستند، سوگلی تنها فیلم تاریخی قرن بیست و یکم نبود که به بررسی سوء استفاده از یک شخصیت سلطنتی و تبدیل کردن او به یک عروسک خیمه شب بازی می پردازد. A Royal Affair یک درام سیاسی تاریخی عالی است که مضامین مشابهی را بررسی می کند.

چارلز فرگوسن، سرمایه گذار فرشته سابق و دانشجوی علوم سیاسی و ریاضیات، به بحران مالی جهانی سال 2008 علاقه مند بود و به دلیل پیشینه خود، بینش منحصر به فردی نسبت به این سقوط مالی داشت. او زمان و تحصیلات خود را صرف ساخت مستندی درباره این موضوع کرد که در نهایت توسط مت دیمون روایت شده و برنده بهترین فیلم مستند بلند در اسکار 2011 گردید.
بحران مالی جهانی در سال 2008 جهان را تغییر داد. تأثیر آن سرنوشت افراد زیادی را تغییر داد، اما منشأ آن پیچیده به نظر می رسد و عمداً توسط گروه هایی که از جهل عمومی سود می برند، مبهم تر شده است. Inside Job عمیقاً به این می پردازد که دقیقاً چه اتفاقی در جریان این ماجرا افتاد، چگونه می تواند دوباره اتفاق بیفتد و چگونه مردم عادی از آن متضرر می شوند، در حالی که معماران فاجعه پاداش ها را درو می کنند. این مستند بسیار بی پرده و سرراست است، اما فقدان زواید آن به موضوع مهمش وزن و اهمیت بیشتری می بخشد.

در فیلم مرگ استالین ، خفقان نفوذ مسکو همه جا حاضر است و نظارت ژوزف استالین (آدرین مک‌لافلین) اجتناب‌ناپذیر است. بنابراین، هنگامی که دیکتاتور از حال می رود و در نهایت می میرد، سردرگمی زیادی در مورد اینکه برای مدیریت این وضعیت چکار باید کرد، وجود دارد. نزدیکترین مشاوران استالین از ناخوشی او مطلع می شوند، اما نمی توانند پزشکی برای رهبرشان پیدا کنند زیرا بیشتر پزشکان حاذق «در گولاگ ها هستند یا مرده اند».
مرگ استالین یک هجو تند و ملموس است که پیامدهای زندگی در دنیای پساحقیقت را بررسی می کند. وقتی یک دیکتاتور تا بی نهایت قدرت داشته و نامیرا جلوه داده شود، پزشکان و تحصیلکردگان دشمن خواهند شد و تغییرات به عنوان شکست تلقی می شود؛ بنابراین، دانستن اینکه وقتی نیاز به تغییر در رهبری باشد چکار باید کرد، دشوار خواهد بود. تطابق این رویداد تاریخی و لنز هجوآمیز، ترکیبی عالی را در مرگ استالین می سازند. واقعیت این دوره از تاریخ از قبل آنقدر مسخره بود که تصویرسازی هجوآمیز از این ماجرا، برای کاوش در این بخش از تاریخ مناسب به نظر می رسد.

جو (لوک ویلسون) یک کتابدار در ارتش ایالات متحده است که تصمیم می گیرد در یک آزمایش نظامی مرتبط با خواب زمستانی شرکت کند. شرکت کننده دیگری در این آزمایش، یک روسپی به نام ریتا (مایا رودولف) است. مدت کوتاهی پس از شروع آزمایش، مشکلی پیش می‌آید و این دو به مدت 500 سال در خواب زمستانی می‌مانند. وقتی بیدار می شوند، نفوذ ضد روشنفکری جهان را فرا گرفته است. افراد باهوش از بچه دار شدن منع شده و افراد کم سواد بیشتر از همیشه صاحب فرزند شده اند. نتیجه جامعه ای است که آنقدر کندذهن و ابله است که جو با هوشی معمولی تبدیل به باهوش ترین مرد روی کره زمین می شود.
در حالی که ایدیوکراسی در ابتدا از نظر فروش یا انتقادی فیلم موفق نبود، این فیلم ساخته مایک جاج از آن زمان به عنوان یک دیدگاه پیشگوانه و افسرده کننده از آینده بالقوه انسان مورد توجه قرار گرفته است. از آنجایی که روشنفکری همچنان مورد تحقیر قرار می گیرد، رویکرد بصری و فاش این فیلم به این موضوع بسیار ویرانگر و کمی وحشتناک است. ضد روشنفکری تنها گرایش در خط آتش فیلم ایدیوکراسی نیست. این فیلم به بررسی رشد جمعیت، تأثیرات افراد بدون فرزند و اینکه چقدر رشد جمعیت برای دستور کار سرمایه‌داری ضروری است، می‌پردازد.

بلای غیرقابل توضیح ناباروری کره زمین را فرا گرفته است. آخرین نوزادی که به دنیا آمده اکنون 19 ساله است و در ملاء عام ترور می شود. در حالی که سیاره غمگین این ضایعه بزرگ است، یک مامور دولتی به نام تئو (کلایو اوون) توسط یک گروه ستیزه جو از مدافعان حقوق پناهندگان ربوده می شود. این گروه توسط همسر سابق تئو، جولیان (جولین مور) رهبری می شود که برای ماموریت خود به کمک تئو نیاز دارد: تهیه مدارک برای پناهنده ای به نام کی (کلر-هوپ اشیتی)، که اولین زن باردار در 18 سال گذشته است.
در حالی که این فیلم فوق العاده آلفونسو کوارون به صراحت درباره سیاست نیست، به ندرت می توان یک دنیای پادآرمانشهری را بدون سیاسی کردن آن بررسی کرد. فرهنگ اقتدارگرایانه ضد مهاجرتی که بر شخصیت‌های فیلم تأثیر می‌گذارد، محصول مستقیم اپیدمی ناباروری در کانون داستان است. فرزندان انسان تذکری شفاف و صریح از این است که وقتی اوضاع بغرنج می‌شود، برای رژیم‌های فاشیستی و دولت‌های اقتدارگرا راحت‌تر می‌شود که کنترل را در دست بگیرند و از موقعیت موجود به نفع خود استفاده کنند.
+
آخرین اخبار ورزشی را در جامعه ورزشی آفتاب نو بخوانید.
گردشگری پایتخت ؛ خسته در دود و ترافیک تغییر مداوم قانون ساعت رسمی؛ بی‌ثباتی در تصمیم‌گیری و بی‌توجهی به کارشناسی «دبلنا» بازی مبتنی بر شانس، قمار با چاشنی توهین به شعور مخاطب! طرح دریا در فقدان ساز و کار باید ها و نبایدها سریال «پایتخت»: سرگرمی ملی یا پروژه تخریب فرهنگی؟