ایرانیان جهان - تسنیم / ژنرال جوزف عون چهارمین ژنرال لبنانی است که بطور متوالی بر کرسی ریاست جمهوری تکیه می زند که این امر نشان دهنده جایگاه منحصر بفرد ارتش در نظام سیاسی سالهای اخیر این کشور و تداخل امر امنیت با جایگاه رئیس جمهور لبنان است.
ژنرال «جوزف عون»، فرمانده پیشین ارتش لبنان پس از امیل لحود 1998 تا 2007، میشل سلیمان 2008 تا 2014 و میشل عون 2016 تا 2022 چهارمین رئیس جمهور نظامی است که زمام امور را در این کشور برعهده گرفته است.
پیش از این چهار نفر، ژنرال «فواد شهاب» که بنیان گذار ارتش لبنان در 1945 بود طی سال‌های 1958 تا 1964 رئیس جمهور لبنان بود که از آن برهه با عنوان «عصر شهابیه» در این کشور یاد می‌گردد.
عصر شهابیه به دلیل ثبات سیاسی، شکل‌گیری دولت مدرن و اصلاحات اداری به عنوان دوره‌ای درخشان در تاریخ لبنان یاد می‌شود و از همین رو برخی رسانه‌های همسو با عربستان دوره جوزف عون را به این عصر تشبیه می‌کنند.
انتخاب جوزف عون به عنوان چهارمین فرمانده ارتشی که طی 26 سال اخیر بصورت متوالی بر کرسی ریاست جمهوری لبنان تکیه زده، نشان دهنده پیوند عمیق امر سیاسی با نهاد ارتش در لبنان است.
4+6نامزدهای ریاست جمهوری لبنان؛فرنجیه انصراف داد
انتخاب ریاست جمهوری لبنان؛ انعطاف حزب‌الله یا انسداد جعجع؟
بازگشت عربستان به لبنان؛ نام دیپلمات سعودی روی برگه‌ رای
جوزف عون به دلیل تجربه موفق در دوره ریاست بر ارتش به ویژه در زمینه مبارزه با فساد مالی در ارتش مورد حمایت رسانه‌های داخلی بود. همچنین وی در منصب فرماندهی ارتش، شخصیتی بی‌حاشیه و غیرسیاسی از خود نشان داد و با عملکرد نسبتا بی‌طرف با وجود تلاش‌ها برای توطئه دشمنان برای تفرقه انداختن میان ارتش و مقاومت، از تقابل با سلاح مقاومت اجتناب کرد.
بر همین اساس، تحلیلگران معتقدند که احتمالاً جوزف عون در دوره ریاست جمهوری هم به همین مواضع میانه خود در برخورد با همه طرف‌های داخلی و بازیگران خارجی ادامه دهد. 
اما در سوی مقابل برخی از اقدامات این ژنرال از جمله در ماجرای عین التینه (اعتراض به اقدامات فتنه افکنانه قاضی طارق البیطار در پرونده انفجار بندر بیروت) و در ماجرای محله مسیحی نشین الکحاله (حمله به خودرویی که گفته می‌شد متعلق به حزب الله است)، نوعی از نگرانی در میان هواداران مقاومت نسبت به وی ایجاد کرده است.
وی در اعتراضات سال 2019 که توسط نیروهای تحت هدایت سفارت آمریکا در بیروت برای سرنگونی دولت سعد الحریری نخست وزیر و میشل عون رئیس جمهور وقت سازماندهی شده بود، هم از چهره‌های مورد حمایت تظاهرات‌کنندگان بود.
همچنین برخی ادعاها درباره عدم جدیت ارتش لبنان در مقابله با ورود صهیونیست‌ها به مناطق جنوبی لبنان طی دوره آتش بس 60 روزه این نگرانی را جدی‌تر کرده و از همین رو نباید با چک سفید به استقبال ریاست جمهوری وی شتافت.

در واقع انتظار می‌رود، با توجه به حمایت سنگین سفارت آمریکا برای ریاست جمهوری جوزف عون او به دنبال اهداف این کشور در قالب اجرای کامل قطعنامه 1701 مبنی بر خلع سلاح مقاومت حرکت کند. این امر در سخنرانی عون بعد از سوگند ریاست جمهوری تبلور داشت که اظهار داشت: «از نقش خود به عنوان فرمانده کل نیروهای مسلح برای تأیید حق دولت در انحصار حمل سلاح استفاده خواهم کرد. ما نباید برای قلدری علیه یکدیگر به بیرون [طرف‌های خارجی] تکیه کنیم.»
از همین رو ما شاهد هستیم که جناح شیعه (نماینده های نزدیک به حزب الله و جنبش امل) در دور اول رای گیری با آرای ممتنع مانع از پیروزی جوزف عون در انتخابات می‌شوند و زمانیکه المنار گزارش داد که مذاکراتی میان عون با نمایندگان حزب‌الله انجام شد، در دور دوم بعد از دو ساعت وی توانست به پیروزی دست یابد. 
از این رو می توان گفت که جوزف عون هم مانند هر سیاستمداری در چهارچوب توازن و برآیند محیط سیاسی پیرامونی‌اش در داخل و خارج عمل خواهد کرد. وی نه حامی مقاومت محسوب می‌شود ونه از هم اکنون باید او را دشمن مقاومت محسوب کنیم، بلکه وی احتمالا در صورتی که اهمیت و تاثیرگذاری مقاومت را در عرصه های سیاسی و اجتماعی در لبنان ببیند، به فراخور آن عمل خواهد کرد.