بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، سانه‌های معاند و فارسی‌زبان که طی سال‌های اخیر همواره به‌عنوان بلندگوی سیاست‌های ضدایرانی در منطقه عمل کرده‌اند، پیش از آغاز دور تازه مذاکرات میان ایران و آمریکا، بارها در گزارش‌ها، گفت‌وگوها و تحلیل‌های خود بر لزوم مذاکره مستقیم تأکید می‌کردند. به‌عنوان مثال در روایت اینترنشنال، مذاکره مستقیم با آمریکا نشانه‌ای از «عقلانیت»، «پذیرش واقعیت جهانی» و «عقب‌نشینی از مواضع پیشین» جمهوری اسلامی تلقی می‌شد.
اما روند مذاکرات برخلاف پیش‌بینی این رسانه شکل گرفت. به‌طوری که دور نخست مذاکرات به صورت غیرمستقیم و در شهر مسقط، پایتخت عمان برگزار شد. ایران از ابتدا تأکید داشت که گفت‌وگوها تنها در چارچوب مشخص، بدون اعتماد به‌طرف آمریکایی، و از مسیرهای دیپلماتیک واسطه‌ای پیش خواهد رفت. نتیجه آنکه ابتکار عمل از دست آمریکا خارج شد و ایران موفق شد، با حفظ چارچوب‌های اصولی خود، آمریکایی‌ها را به میز مذاکره‌ای بکشاند که قواعدش را خود تعیین کرده بود.
چرخش موضع اینترنشنال؛ از مذاکره مستقیم تا غیرمستقیم
جالب آنجاست که ایران اینترنشنال پس از برگزاری مذاکرات بین ایران و آمریکا، در گزارشی جدید مدعی شد: «مذاکره مستقیم یا غیرمستقیم، تفاوتی ندارد، آنچه مهم است نتیجه است.» این چرخش 180 درجه‌ای، نشانگر سردرگمی رسانه‌ای در مواجهه با واقعیتی است که انتظار آن نمی‌رفت: تعیین نحوه مذاکره از سوی ایران و انفعال آمریکا در برابر این مدل دیپلماتیک.
علی واعظ، تحلیلگر مسائل بین‌الملل در گفت‌وگویی با یکی از رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور، با لحنی محتاطانه اذعان می‌کند که «واقعیت این است که ایران توانسته با بهره‌گیری از شبکه‌های منطقه‌ای خود و اتکا به استقلال راهبردی، طرف آمریکایی را وادار به پذیرش شرایطی کند که تا چند سال پیش برای واشنگتن غیر قابل تصور بود.» 
از سوی دیگر، رضا نصری، حقوق‌دان بین‌الملل نیز در یک رشته‌توییت، با اشاره به قدرت چانه‌زنی ایران در مذاکرات غیرمستقیم، نوشته بود که «این تصور که مذاکره مستقیم همیشه بهتر یا مؤثرتر است، بیشتر یک فانتزی رسانه‌ای است تا واقعیت حقوقی یا دیپلماتیک. گاه مذاکره غیرمستقیم ابزار حفظ عزت ملی و کنترل پیام‌هاست.» 
دو دلیل اصلی ایران برای انتخاب مذاکره غیرمستقیم
کارشناسان معتقدند که ورود ایران به مذاکرات غیرمستقیم، برخاسته از دو ملاحظه راهبردی بوده که «بی‌اعتمادی کامل به‌طرف آمریکایی» از جمله آن است، به‌طوری که تجربه برجام و خروج یک‌جانبه دولت ترامپ از آن، سبب شد تهران هرگونه تعامل جدید را در چارچوبی با ضریب خطر پایین‌تری تعریف کند.
دلیل دیگری که کارشناسان معتقدند ایران روش مذاکره غیرمستقیم با آمریکا را برگزیده این است که قصد داشته با این کار، آمریکا را در فرآیند مذاکره به شکل نمادین تحقیر کند و این‌ بار این آمریکا بوده که ناچار شده از واسطه‌ها برای رساندن پیام خود استفاده کند. معنای این وضعیت در ادبیات دیپلماتیک به طور شفاف این است که «ایران خود را در جایگاهی بالاتر و قدرتمندتر قرار داده، و آمریکا در موضعی منفعل و غیر تصمیم‌ساز ظاهر شده است».