بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - علاءالدین بروجردی، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی : در فاصله میان دور نخست و دوم گفت‌وگوهای میان جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا، شاهد بروز و ظهور مواضعی متناقض از سوی مقامات آمریکایی در قبال پرونده هسته‌ای ایران بودیم. این اظهارات که در برخی رسانه‌ها با آب‌وتاب تحلیل و بازنشر شد، اگرچه در ظاهر حامل پیام‌های سیاسی است، اما در ترازوی سیاست خارجی و منطق دیپلماسی، فاقد ارزش تعیین‌کننده و اصالت محتوایی‌اند.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
آنچه اهمیت دارد، نه حاشیه‌سازی‌های رسانه‌ای یا سخنان گاه‌وبیگاه سخنگویان، بلکه مفاد واقعی و رسمی گفت‌وگوهاست که بر میز مذاکرات جاری می‌شود. در این میان، نمی‌توان از نقش رژیم صهیونیستی در تخریب روند دیپلماسی میان تهران و واشنگتن غافل شد. اسرائیل، به‌مثابه مخالف ریشه‌دار هرگونه تفاهم میان ایران و آمریکا، پیوسته کوشیده است تا با القای بی‌اعتمادی، تحریک افکار عمومی و ایجاد اخلال امنیتی، مسیر رسیدن به توافق را ناهموار سازد. از این منظر، تحلیل روند واقعی مذاکرات ایجاب می‌کند که هرگونه داوری مبتنی بر ادبیات رسمی طرفین باشد، نه بر پایه هیجانات القاشده از بیرون میز مذاکره.
سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران اما، همواره بر مدار واقع‌بینی، عزت و مصلحت حرکت کرده است. ایران نه تنها مذاکرات را به‌عنوان هدف غایی در نظر نمی‌گیرد، بلکه آن را صرفاً یکی از ابزارهای موجود در منظومه‌ی سیاست خارجی خود می‌داند. همان‌گونه که رهبر معظم انقلاب نیز تأکید کرده‌اند، مذاکره تنها بخشی از وظایف دستگاه دیپلماسی کشور است و نمی‌تواند اصل و بنیان راهبرد خارجی نظام تلقی گردد.
بر این اساس، ایران رویکردی منعطف، تدریجی و غیرشعاری را در پیش گرفته است. اتخاذ شیوه مذاکرات غیرمستقیم، از همین رهگذر قابل تفسیر است؛ روشی که به دولت امکان می‌دهد بدون امتیازدهی بی‌جا، فضای لازم برای آزمودن صداقت طرف مقابل را فراهم کند. تجربه تلخ خروج آمریکا از برجام در دولت پیشین این کشور، برای تهران هشداری بود تا از اکنون، توافق احتمالی را با چشمانی باز و نگاهی هوشمندانه دنبال کند.
طبق گزارش‌های منتشرشده از رم، فضای حاکم بر دور دوم گفت‌وگوها آرام و نسبتاً باثبات ارزیابی شده است و نشانه‌ای جدی از تنش یا گسست در روابط طرفین مشاهده نمی‌شود. به‌نظر می‌رسد دولت آمریکا، دست‌کم در این مقطع، تمایل دارد روند مذاکره را حفظ کرده و از تشدید بحران خودداری ورزد.
نکته حائز اهمیت آن است که صرف عبور از فضای تقابل و تهدید به بستر دیالوگ و گفت‌وگو، خود یک دستاورد در سیاست بین‌الملل محسوب می‌شود. ایران نیز با بهره‌گیری از تجربه، صبر راهبردی، و واقع‌گرایی سیاسی، مسیر تعامل را بر پایه حفظ منافع ملی و صیانت از استقلال سیاسی خود ادامه می‌دهد.