بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و بازنشر آن در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
شاگردان دشان در تیم فرانسه، در دیدار مقابل مراکش نتیجه لازم و حداقلی را به دست آوردند، اما آرژانتینی‌ها هنوز نگران بی‌رحمی فرانسه در دیدار فینال خواهند بود.
به گزارش نشریه «گاردین»، چند لحظه طول کشید و یک لغزش کوچک لازم بود تا پس از پنج دقیقه، رافائل واران از دفاع خارج شود، او گزینه‌ها را بررسی کرد و توپ را به سمت کانال سمت راست برد، جواد الیمیق را به جلو کشاند، مدافع مراکش را از موقعیت خودش بیرون کشید و با شوخی با او فکر کرد که می‌تواند خطر را برطرف کند. 
یک مشکل وجود داشت، همه چیز به سرعت برای مراکشی‌ها روشن شد و آنها متوجه شدند که اتفاق بدی در حال رخ دادن است، آنها متوجه شدند که ال یامیک اشتباه کرده و در مقابل گریزمان شکست خورده است. این برای مراکشی‌ها اصلا ایده‌آل نبود، آنها ناگهان در مرحله نیمه نهایی جام جهانی در مقابل گریزمان قرار گرفته بودند و قبل از اینکه بتوانند او را مهار کنند، او کیلیان امباپه را پیدا کرد و توپ را به او سپرد، اشرف حکیمی توپ امباپه را مهار کرد و در ریباند توپ به تئو هرناندز رسید و او دروازه یاسین بونو را باز کرد.
و حالا مراکش در ورزشگاهی مملو از هوادارانش، خود را در قلمروی ناآشنا یافت، برای اولین‌بار در این جام جهانی، مراکشی‌ها توپ را از تور خود بیرون آوردند. برای فرانسه، این یک سناریوی عالی به نظر می‌رسید، فرصتی برای جلب نظر مخالفان ناامیدشان و سپس شورش با سرعت امباپه و عثمان دمبله در زمان استراحت فرانسه.
در عرض چند دقیقه پس از عقب افتادن مراکش، عظالدین اوناهی در پشت خط میانی بی‌تجربه فرانسوی‌ها ضربه محکمی به زمین زد و ضربه خوبی از هوگو لوریس گرفت. لحظاتی بعد اولیویه ژیرو در میانه میدان توپ را به زمین می‌فرستاد، سپس یک پاس آسان برای سمت راست ارسال کرد، دمبله در این دقایق سردرگم و خسته به نظر می‌رسید و گاهی پرسیدن این سوال مضحک به نظر می‌رسید که آیا این فرانسه می‌تواند در برابر آرژانتین و لیونل مسی در فینال جام جهانی موفق باشد؟
مطمئنا آرژانتینی‌ها دوست دارند که از شگرد حمله‌های مراکش به فرانسه در فینال مسابقات استفاده کنند. تیم ولید رکراکی در این دیدار نترس، خشن و نسبتا درخشان بود، او قبل از بازی، درباره اینکه آیا اشرف حکیمی می‌تواند در دوئل خود با امباپه، دوست و هم‌تیمی‌اش در پاری‌سن ژرمن، پیروز شود یا خیر صحبت کرده بود اما با این حال، از نظر رکراکی، ساختن یک تاکتیک ویژه و سفارشی برای کنترل امباپه فایده چندانی ندارد. از طرف مراکشی‌ها توجه خاصی به ستاره فرانسه نشد و این موضوع قدرت او را چند برابر نکرد، از طرفی اشرف حکیمی بعد از چند دقیقه تلاش کرد تا ثابت کند چرا یکی از بهترین مدافع راست‌های جهان است. گویی حکیمی مشاهده کرده بود که کایل واکر در تیم ملی انگلیس چقدر محافظه‌کارانه در برابر امباپه بازی کرده است و به این نتیجه رسیده بود که ماندن در نیمه زمین خودشان برای مهار امباپه فایده‌ای ندارد، «بهتر است سراغ خودش بروی، بهتر است به جلو حمله کنیم، بهتر است فضاهای پشت هرناندز را پیدا کنیم، بهتر است فرانسه را نگران او کنیم» البته این نوع از بازی یک ریسک بزرگ بود اما در اواسط نیمه نخست، مراکش خودش را در نیمه زمین فرانسه پیدا کرد.
با این اوصاف، فرانسوی‌ها کمی نگران شده بودند، موج‌هایی از حکیمی، دریبل‌هایی از سوفیان بوفل، یوسف ان‌سیری تقریبا فراتر از ابراهیما کوناته بود و با آماده نبودن آدرین رابیو، خط میانی اورلین چوآمنی و یوسف فوفانا در کنار سفیان امرابات، کم تجربه به نظر می‌رسیدند که می‌توانست آنها را در حال برگشت برای ایجاد یک چالش برق‌آسا، درست در زمانی که امباپه آماده رسیدن به بالاترین سرعت به نظر می‌رسید، مشاهده کرد.
با این حال، مراکش هم مانند انگلستان نتوانست هیچ ضربه‌ای را وارد دروازه فرانسه کند. الیمیق یک ضربه سر را به تیرک دروازه فرانسه زد و در نیمه دوم، در حالی که فرانسه به طرز عجیبی متزلزل به نظر می‌رسید، بدون اینکه کسی آخرین ضربه را وارد دروازه این تیم کند، سانترهایی در زمین و به سمت محوطه جریمه این تیم ارسال شد. همچنین در لحظه‌ای چوآمنی در موقعیتی خطرناک گلزنی قرار گرفت و توپ را به عبرالرزاق واگذار کرد اما او هم موفق به باز کردن دروازه فرانسوی‌ها نشد.
فرانسه در برابر مراکش بازیکنانی با تجربه بین‌المللی بیشتر و با کلاس بالاتری در اختیار داشت، آنها گریزمان را با همکاری یکدیگر به مسابقه بازگرداندند، لوریس فشار را کاهش داد و واران را که در دفاع مرکزی بسیار خونسرد بود، به کوناته کمک کرد تا از برخی نقاط تنگ خارج شود. در طول این مسابقه هرگز کاملا احساس نمی‌شد که فرانسه در برابر مراکش شکست خواهد خورد، هیچ ترسی برای فرانسوی‌ها وجود نداشت، آنها از طلسم‌های مراکشی‌ها جان سالم به در بردند، شاکله تیمی خود را حفظ کردند و با گلی که بیشتر مدیون شانس بودند تا مهارت، به گل رسیدند.
فرانسوی‌ها به انجام بازی‌های پی در پی و پشت سر هم راضی هستند و دوست دارند که مردم بیشتر آنها را دنبال کنند، آنها در آستانه تبدیل شدن به اولین کشور پس از برزیل در سال 1962 هستند که با موفقیت از قهرمانی خودشان در جام جهانی دفاع می‌کنند. فرانسه تیم خوبی است؟ آیا دشان می‌داند دارد چه کاری انجام می‌دهد؟ چشم‌های آنها می‌گوید نه، اما در عین حال نتایج خوب آنها چیز دیگری را نشان می‌دهد.