بزرگنمايي:

ایرانیان جهان - به گزارش بازار، در مسقط و رم موضع ایران روشن بوده است، حالا 5 سناریو برای ترامپ وجود دارد:
1- عدول دونالد ترامپ از خواسته‌های حداکثری و حرکت به سوی توافقی محدود با ایران یکی از سناریوهای احتمالی در سیاست خارجی دولت جدید اوست. با این حال، این سناریو با چالش‌های جدی مواجه است. نخست، ترامپ بارها برجام را «بدترین توافق تاریخ» توصیف کرده و در دوره اول ریاست‌جمهوری خود از آن خارج شد.
پذیرش توافقی مشابه می‌تواند از نظر سیاسی برای او پرهزینه باشد، به‌ویژه در برابر پایگاه حامیان تندروی داخلی و متحدان منطقه‌ای مانند اسرائیل که خواستار رویکردی سخت‌گیرانه‌تر هستند. دوم، اظهارات متناقض ویتکاف و سخنگوی کاخ سفید، که بر توقف کامل برنامه غنی‌سازی ایران تأکید داشتند، نشان‌دهنده نبود اجماع در تیم سیاست خارجی ترامپ است. این تناقضات احتمال دستیابی به توافق محدود را تضعیف می‌کند. 2- یکی از احتمالات در سیاست خارجی دونالد ترامپ، تلاش برای ثبت یک دستاورد دیپلماتیک با ایران به منظور جبران ناکامی‌ها در سایر پرونده‌هاست. استراتژی فعلی می‌تواند ترکیبی از دیپلماسی و فشار اقتصادی باشد که به دنبال کسب امتیاز سیاسی در کوتاه‌مدت است. این رویکرد می‌تواند به بهبود وجهه ترامپ در میان حامیانش و کاهش انتقادات از عملکرد دولتش کمک کند. تحقق این سناریو نیز خالی از چالش نیست. مذاکرات با ایران به دلیل پیچیدگی‌های فنی، مانند سطح غنی‌سازی اورانیوم و مسائل سیاسی ازجمله بی‌اعتمادی متقابل، بعید است در کوتاه‌مدت به نتیجه‌ای قابل‌قبول برای افکار عمومی آمریکا منجر شود.
3- احتمال سوم این است که آمریکا با اظهارات مثبت و ادامه مذاکرات، در حال شرطی‌سازی افکار عمومی ایران نسبت به مزایای توافق است تا عقب‌نشینی برای تهران دشوار شود. این استراتژی می‌تواند با اظهارات مثبت اولیه ویتکاف و کاخ سفید همخوانی داشته باشد. با ایجاد انتظارات مثبت در افکار عمومی ایران، آمریکا می‌تواند فشار روانی بر تیم مذاکره‌کننده ایرانی را افزایش دهد تا امتیازات بیشتری واگذار کنند.
4- یکی از محتمل‌ترین سناریوهای پیش‌رو در روابط آمریکا و ایران، استفاده از مذاکرات دیپلماتیک به‌عنوان تله‌ای برای توجیه اقدامات سخت‌گیرانه، مانند حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران یا گروه‌های مقاومت در منطقه، به‌ویژه در یمن است. هدف اصلی ممکن است به شکست کشاندن مذاکرات با طرح خواسته‌های غیرقابل‌قبول و سپس مشروعیت‌بخشی به اقدامات نظامی یا تحریم‌های جدید با ادعای «عدم همکاری ایران» باشد. شواهد متعددی این احتمال را تقویت می‌کنند. نخست، تغییر ناگهانی موضع ویتکاف؛ دوم، برگزاری جلسه اتاق بحران کاخ سفید؛ سوم، تهدیدهای مکرر ترامپ علیه ایران مبنی بر تقابل نظامی در صورت شکست مذاکرات و چهارم، مقدمه‌چینی برای اقدام نظامی گسترده علیه یمن به‌روشنی زمینه‌سازی برای اقدامات تهاجمی را نشان می‌دهد.
5- احتمال پنجم این است که ایران امتیازات بزرگی به آمریکا پیشنهاد کرده و در مقابل، دونالد ترامپ را به سکوت تشویق کرده است. با این حال، این سناریو بسیار بعید به نظر می‌رسد. هیچ گزارش معتبر یا شواهد قابل‌اعتمادی وجود ندارد که نشان دهد ایران پیشنهادهایی فراتر از چهارچوب‌های اعلام‌شده ارائه کرده است.
با بررسی احتمالات مطرح‌شده، گزینه‌های 3 (شرطی‌سازی افکار عمومی) و 4 (تله دیپلماتیک برای توجیه اقدام نظامی) از معتبرترین سناریوها به نظر می‌رسند. سکوت نسبی ترامپ، همراه با اظهارات متناقض ویتکاف و دیگر مقامات آمریکایی، می‌تواند بخشی از استراتژی‌ای باشد که هم افکار عمومی ایران را برای توافق تحریک کرده و به نوسانات اقتصادی دامن بزند و هم زمینه را برای اقدامات سخت‌گیرانه در صورت شکست مذاکرات فراهم کند. این رویکرد با استراتژی «فشار حداکثری» ترامپ و نیاز او به کسب دستاورد سیاسی یا نظامی در منطقه همخوانی دارد.